هدف از انجام این پایان نامه، اندازه گیری حلالیت گاز دی اکسیدکربن در مایعات یونی است. میزان حلالیت دی اکسیدکربن در مایعات یونی 1-اکتیل 3-متیل ایمیدازولیوم نیترات [omim][no3]، 1-هگزیل 3-متیل ایمیدازولیوم تیوسیانات [hmim][scn] و 1-اکتیل 3-متیل ایمیدازولیوم تیوسیانات [omim][scn] در دماهای 15/298، 15/313 و 15/333 کلوین و در فشارهای تا 45 بار بررسی شده است. این نتایج برای اولین بار گزارش شده اند. علاوه بر این میزان حلالیت مایعات یونی 1- بوتیل 3- متیل ایمیدازولیوم تترافلوئوروبرات [bmim][bf4] و1- بوتیل 3- متیل ایمیدازولیوم نیترات [bmim][no3] آزمایش و نتایج با پژوهش های قبلی مقایسه شده است. جهت اندازه گیری حلالیت دستگاهی با محفظه حجم ثابت طراحی و استفاده شده است، به این ترتیب که در دمای ثابت، به فاز گاز و مایع زمان کافی برای رسیدن به تعادل داده می شود. میزان حلالیت با فرض عدم وجود مایع یونی در فاز گاز (به دلیل فشار بخار ناچیز مایعات یونی) و نیز ثابت بودن چگالی حجم فاز مایع با حل شدن دی اکسیدکربن، اندازه گیری شده است. میزان انحلال همان گونه که انتظار می رود با افزایش دما کاهش می یابد از این رو بیشترین میزان حلالیت دی اکسیدکربن در هر مایع یونی در دمای 15/298 کلوین می باشد. نتایج به دست آمده نشان می دهند نوع آنیون در مایع یونی بیشترین تاثیر بر میزان حلالیت را دارد و پس از آن با افزایش طول زنجیره آلکیلی در کاتیون های بر پایه ایمیدازولیوم، میزان حلالیت افزایش می یابد.