محیط زیست یکی از نعمات خداوند است که اختصاص به یک نسل ندارد بلکه متعلق به همه بشریت در تمام اعصار می باشد. یک حیات ذی شعور و تسبیح گوی خداوند متعال؛ این نگاه نگاهی رفیع توام با احترام نسبت به محیط زیست است. با وجود تمام تلاش های بازدارنده، گاه محیط زیست و منابع طبیعی به نحو نگران کننده ای تخریب می شوند و مورد تعرض قرار می-گیرند که ممکن است به خاطر بی احتیاطی یا حادثه ناگهانی یا رفتاری غیرقانونی رخ دهد. متأسفانه جبران خسارات وارده به محیط زیست هنوز جای خود را در کشور پیدا نکرده است و دستگاه های قضایی نیز گاه ضعیف عمل می کنند. علاوه بر این فقدان قانون و ضمانت اجراهای مناسب از سویی و عدم باور افراد به اینکه محیط زیست از سرمایه های ملی و حق تک تک افراد است از سوی دیگر موجب گردیده است که گاه هیچکس پیگیر جبران و مطالبه این خسارات نباشد. این تحقیق بر آنست تا جبران پذیری این خسارات را احراز نماید، در این تحقیق دلایل مخالفان و موافقان جبران این خسارات بررسی شده است و یافته ها نشان می دهد که با وجود دشواری های مربوطه اینگونه خسارات قابل جبران می باشند و از جمله دلایل می توان به قاعده های لاضرر، اتلاف، احترام و نقش ابزاری محیط زیست اشاره کرد. هم چنین رابطه ی انفال و محیط زیست بررسی و علاوه بر این نحوه ی جبران خسارات زیست محیطی و تأمین آن نیز مطرح شد. هم چنین مفاهیم و اصول حاکم بر جبران این خسارات مثل حقوق نسل های آینده و برابری حق مراجعه به محاکم در موضوعات زیست محیطی نشان می دهد که هر فردی می تواند مطالبه ی این خسارات را بخواهد و قضات وظیفه ی رسیدگی دارند. اهمیت این موضوع نیز به دلیل بعضی آرای ضعیف صادره از دادگاهها می باشد. برای جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای استفاده شده است.