صرع یک اختلال مزمنی است که نیاز به درمان با روش های مختلف از جمله دارودرمانی دارد.استفاده طولانی مدت از داروهای ضدصرع رایج علاوه بر مقاومت دارویی باعث عوارض جانبی متعدد وگهگاه مسمومیت دارویی میشود. در سالهای اخیر مشتقات جدید فتالیمید ها و دی هیدروپیریدین ها با مکانیسم شبه فنی توئین و نیفدیپین که اثرات ضد تشنجی آنها ثابت شده است جهت دستیابی به داروهایی با اثرات بهتر وعوارض جانبی کمتر مورد بررسی قرار گرفته اند. بر همین اساس دراین تحقیق 4 ترکیب سنتز شده جدید از دسته فتالیمیدها و 10 ترکیب سنتز شده از دسته دی هیدرو پیریدین ها مورد ارزیابی اثرات ضدتشنجی قرار گرفته اند. این ترکیبات با دوزهای مختلف(mg/kg 40و20و10( به موشهای سوری نر از طریق داخل صفاقی تزریق و از سه مدل پنتیلن تترازول وریدی ، صفاقی و ماکزیمال الکتروشوک جهت القای تشنج استفاده شد. جهت تعیین زمان مناسب تزریق ptz یک مشتق را با دوز 40 میلی گرم بر کیلو گرم از طریق صفاقی به موش تزریق کرده و در زمان های 30 ، 60 و 90 دقیقه ptz 5/0% را از طریق وریدی انفوزه می کنیم و آستانه تشنجات کلونیک را محاسبه می کنیم. طبق نمودار time course مشتق در 30 دقیقه بیشترین اثر را داشته و در 90 دقیقه اثر آن کاهش یافت.لذا 30 دقیقه بعنوان زمان مناسب انتخاب شد. مشتقات را در dmso و سالین حل کرده و با دوز های ( 40 و 20 ،10 ) میلی گرم بر کیلوگرم از طریق صفاقی به موش تزریق می کنیم.30 دقیقه بعد ptz 5/0%را انفوزه کرده و آستانه تشنجات کلونیک را محاسبه می کنیم. جهت بررسی نقش حامل همین عملیات را برای dmso و سالین تکرار می کنیم. فنی توئین را نیز به عنوان ترکیب استاندارد با دوز 10 و 20 میلی گرم بر کیلوگرم از طریق صفاقی به موش تزریق کرده و 30 دقیقه بعد ptz 5/0%را انفوزه کرده و آستانه تشنجات کلونیک را محاسبه می کنیم. در ارتباط با مدل ptz صفاقی گروه های 6 تایی از موش ها را انتخاب می کنیم. ابتدا مشتقات را با دوزهای ( 40 و 20 ،10 ) میلی گرم بر کیلوگرم از طریق صفاقی به موش تزریق کرده و 30 دقیقه بعد ptz را با دوز mg/kg 85 از طریق صفاقی به موش تزریق کرده و latency (مدت زمانی که طول میکشد تا موش وارد اولین تشنج کلونیک شود) , )frequencyتعداد تشنجات کلونیک طی 30 دقیقه) و میزان mortality را طی مدت 30 دقیقه محاسبه می کنیم . پس از تزریق ptz موش ها را به روی تورهای فلزی هدایت می کنیم تا آزادانه حرکت کنند و روی رفتارشان کنترل بهتری داشته باشیم . جهت بررسی نقش حامل همین عملیات را برای حامل (dmso و سالین) نیز تکرار می کنیم. از نیفدیپین و فنی توئین نیز بعنوان ترکیب استاندارد استفاده می کنیم. در مدل mes نیز گروه های 6 تایی از موش ها را در نظر می گیریم. ابتدا مشتقات را با دوزهای ( 40 و 20 ،10 ) میلی گرم بر کیلوگرم از طریق صفاقی به موش تزریق کرده و پس از 60 دقیقه القای تشنج میکنیم. درصدی از حیوانات که تنشج the را نشان ندادند محاسبه میکنیم.جهت بررسی نقش حامل همین عملیات را برای سالین و دی متیل سولفوکسید تکرار نموده و از نیفدیپین و فنی توئین نیز به عنوان ترکیب استاندارد استفاده می کنیم.