این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون ـ پس آزمون بود. 24 نفر از زنان دیابتی شهر یزد با دامنه سنی 76/0±92/47 سال، وزن 56/3±03/74 (کیلوگرم )، قد 48/0±33/157 (سانتی متر) و شاخص توده بدن (bmi) 37/1±09/30 (کیلوگرم بر متر مربع)، به طور داوطلبانه انتخاب شدند. آزمودنی ها به طور تصادفی به دو گروه تمرینات پیلاتس (گروه یک12=n) و گروه کنترل (گروه دو12=n) تقسیم شدند. قد، وزن، درصد چربی، bmi، whr، fbs ، hba1c ، shbg (گلوبولین متصل شونده به هورمون های جنسی) وتستوسترون تام آزمودنی ها در پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. همچنین پیش از اجرای پیش آزمون، آزمودنی ها بر اساس شاخص توده بدن همگن شدند. تجزیه تحلیل آماری با استفاده از تفاضل میانگین های کنترل و تجربی پس آزمون و پیش آزمون و t مستقل جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نتایج این پژوهش نشان داد که shbg در گروه تمرینات پیلاتس (001/<0p) به صورت معنی داری افزایش یافت و همچنین مشخص شد که تمرینات پیلاتس برای گروه تجربی تاثیر معنی داری در کاهش تستوسترون تام افراد در مقایسه با افراد گروه کنترل داشته است. (099/0 p<). مقدار چربی در گروه کنترل پس از دوره تمرین کاهش معنی داری نداشته است، ولی در گروه تجربی پس از دوره تمرین کاهش، معنی داربوده است (01/0 p<). نتیجه گیری کلی در پژوهش حاضر وزن بدن و bmiو whr و درصد چربی در گروه تجربی به طور معنی دار کاهش یافت، از این رو به نظر می رسد افزایش shbg و تستوسترون در گروه تجربی به کاهش وزن بدن و bmiمربوط باشد. از سویی، نشان داده شده است که سطوح انسولین و چربی زیاد بدن می توانند shbg را به دلیل نقش مهاری خود، کاهش دهند. به طور کلی به نظر می رسد که تمرینات پیلاتس بر سطوح shbg و تستوسترون زنان مبتلا به دیابت نوع 2 تاثیر مثبت دارد. واژه های کلیدی: دیابت، هورمون های جنسی، shbg ، پیلاتس