گفتار- چنان که روانکاوی به ما نشان داده است- تنها چیزی نیست که خواست را بیان می¬کند و یا آن را پنهان می¬سازد، بلکه بیشتر موضوع خواست است. زبان - به گواهی تاریخ- آینه¬ی شفافی نبوده و نیست که روند مبارزه¬ها و سلطه¬گری¬ها را- که تاریخ، تاریخ مبارزه¬ها و سلطه¬گری¬هاست- در خود انعکاس داده باشد، ، بلکه زبان قدرتی است که مبارزه برای آن، و از طریق آن، صورت می-گیرد. اگر زبان را نه بیانگر مبارزه¬ها بلکه موضوع مبارزه¬ها و ابزار مبارزه¬ تلقی کنیم، دیگر به جای آن باید از دال گفتمان استفاده کرد که مفاهیم قدرت و زبان را در یک درهم تنیدگی مداوم و تفکیک ناپذیر مفهومی، قابل فهم می¬سازد. در همین راستا پایان¬نامه¬ی حاضر برآن است تا با روش تحلیلی با اتخاذ دیدی گفتمانی متن تاریخ بیهقی را به عنوان یکی از تاثیرگذارترین متون کلاسیک ادبیات فارسی بفهمد و بخواند. به عبارت دیگر با قراردادن این متن در بافت گفتمانیش و رابطه¬ی دیالکتیکش با قدرت و فهمیدن این متن به عنوان میدان مبارزه¬ی قدرت¬ها و گفتمان¬های متضاد و متخاصم بتوان به فهمی نو از آن دست پیدا کرد. برای رسیدن به این هدف از روش تحلیل گفتمان انتقادی فرکلاف برای انجام تحلیل¬های خرد متنی و از نظریه¬ی گفتمان لاکلاو و موفه برای انجام تحلیل¬های کلان گفتمانی عصر بیهقی، به طور هم زمان و ترکیبی استفاده می¬شود تا به یک تحلیل گفتمانی خرد و کلان رضایت بخش از متن تاریخ بیهقی دست پیدا کرد.