هسته های تاریخی شهرها علاوه بر محتوای فرهنگی و معنوی خود، به منزله سرمایه های عظیم اقتصادی نیز، تلقی می شوند و تبلور تلاشهای مادی و معنوی مردم در طول تاریخ به حساب می آیند. در نتیجه، تنها یک مورد کالبدی نیستند، بلکه مسائل اقتصادی، اجتماعی، و فرهنگی را نیز در بر می گیرند. متاسفانه ، در حال حاضر بافت های با ارزش، کارآیی لازم را در برابر شکل زندگی امروز ندارند و به همین جهت روز به روز فرسوده تر و از کار افتاده تر می شوند. در این راستا، استفاده از پتانسیلهای بافت های تاریخی جهت بازگرداندن زندگی به آن هاو باززنده سازی این مجموعه ها ضرورت می یابد. از این رو، رساله ی حاضر، با هدف شناخت ویژگی های محورهای تاریخی به عنوان بخشی از بافت تاریخی شهرها و شناسایی رویکرد های برخورد با آن ها، به ویژه رویکرد گردشگری، به مطالعه پیرامون محور تاریخی مسجد جامع -بازار در شهر نایین، به عنوان نمونه ای موردی از شهرهای تاریخی ایران پرداخته شده است. در این راستا، با روش توصیفی-تحلیلی به تحقیق و تفحص در منابع و آثار کتابخانه ای پرداخته و با بررسی تجارب جهانی در زمینه مداخله در بافت های تاریخی، معیارهای طراحی محورهای تاریخی-گردشگری ارائه می شود. در ادامه، به بررسی و شناخت شهر نایین، بافت تاریخی آن و محور تاریخی مذکور پرداخته و با تجزیه و تحلیل اطلاعات جمع آوری شده به بیان نقاط قوت و ضعف، فرصتها و تهدیدهای موجود در محور پرداخته و با استناد به معیارهای ارائه شده در پایان فصل سوم؛ راهبردها، راهکارها و ضوابطی در زمینه های مختلف زیست محیطی، کالبدی، اجتماعی-فرهنگی، اقتصادی و گردشگری برای طراحی محور تاریخی مورد نظر پیشنهاد می گردد. در نهایت، با استفاده از راهکارها و ضوابط ارائه شده و استخراج الگوهای سازنده ی سیمای شهر نایین به طراحی ساختار فضایی محور تاریخی مسجد جامع-بازار پرداخته می شود.