فضای سبز نه تنها به دلیل اهمیت تفریحی آن بلکه به علت نقش مهمی که در حفظ و تعادل محیط زیست شهری و تعدیل آلودگی هوا دارد و همچنین باعث کاهش تراکم و پرورش روحی و جسمی و آسایش(روانی) شهروندان می شوند ، مورد توجه بوده است . متأسفانه در کشور ما در طرح های توسعه شهری هرچند به حفظ فضای سبز موجود شهری توجه می شود ولی اجرای این طرح ها عملا موجب تخریب بخشی از فضای سبز طبیعی شهر می شود . از این رو اجرای بام سبز در شهری مانند تهران که با کمبود زمین مواجه است و بیشتر فضای شهر را خیابان ها و ساختمانها به خود اختصاص داده اند ، بام سبز می تواند راهکاری برای شکل گیری فضای سبز و جبرانی برای کمبود فضای سبز در شهر باشد . امروزه شهرها از دو نماد جغرافیایی( محیط طبیعی ، اجتماعی و اقتصادی ) و مصنوعی ( انسان ساخت - معماری بهره مند هستند . بشر امروزه در جهت احداث مسکن ، چه به عنوان سرپناه و چه به منظور سرمایه گذاری مستمرا این دو نماد را تغییر شکل می دهد و محیط زیست شهری را دگرگون می سازد . در این فرایند فضاهای سبز ، باغ ها و جنگل ها تبدیل به آسمان خراش ها و شهرک های مسکونی می شود . آهن و آجر ، سیمان و سنگ جایگزین سیمای ساختمانی شهرها که روزگارانی علاوه بر تامین محل سکونت انسان چشم اندازی سبز و زیبا در اختیار وی قرار می داد شده است . شهرنشینان امروزی گاهی که به درون خود می نگرند با احساس خلائی عمیق از دستیابی به طبیعت خود را به دور از آسایش و آرامش راستین می یابند . در مقابله با این مشکل بشر از گذشته های دور به ایجاد بام های سبز یا باغ بام ها به عنوان راه حلی مناسب برای آشتی دوباره با طبیعت و تغییر چشم انداز شهری روی آورده است . در واقع بام سبز استفاده از فضاهای بلا استفاده و بی روح ساختمانهای شهری در جهت ایجاد لکهه های سبز می باشد . این امر علاوه بر جنبه زیبائی شناختی شهر موجب تلطیف هوا ( در مقیاس میکرو کلیما ) و کاهش آلودگی هوا و نهایتا بهبود محیط زیست ساکنان شهر می گردد .