نام پژوهشگر: ویدا سادات انوریپور
ویدا سادات انوری پور مهدی مرتضوی
پژوهش حاضر اولین بازنگری جامع در خصوص مطالعات باستان شناختی تپه عبدالحسین می باشد تا از این طریق گاهنگاری محوطه بازبینی شده و با مطالعه ی دقیق اشیا و اطلاعات به دست آمده از کاوش، شیوه ی معیشت ساکنین محوطه مشخص گردد. هم چنین با مطالعه ی جغرافیای ارتباطی تپه عبدالحسین با محوطه های هم دوره در زاگرس مرکزی و مطالعات تطبیقی ابزارها و اطلاعات، به تبیین برهم کنش های منطقه ای بپردازد. روش انجام این پژوهش بر اساس ماهیت از نوع تحقیقات بنیادی می باشد که با گردآوری اطلاعات به دو شیوه ی مطالعه ی اشیا در موزه (شامل: مشاهده، ثبت و ضبط، طبقه بندی و گونه شناسی نمونه ها) و مطالعه ی اسنادی (مقایسه گونه شناختی نمونه ها با اشیا محوطه های هم زمان) صورت می پذیرد. در این راستا به منظور ارزیابی سوالات و فرضیات پژوهش و علیرغم مشکلات متعدد، موارد زیر مورد تأیید قرار گرفت: 1. تپه عبدالحسین دارای دو دوره ی مشخص نوسنگی بدون سفال و نوسنگی باسفال – مس سنگی آغازین است. نوسنگی بی سفال محوطه به دو فاز نوسنگی آغازین و نوسنگی میانی تقسیم می شود. 2. وجود گودال های آذوقه، دست افزارهای سنگی و ابزارهای استخوانی تخصصی برای کار روی چرم از نشانه های معیشت اقتصادی شکارورزی و آذوقه جویی و به دست آمدن دیوارهای خشتی، گندم و جوی اهلی، تیغه های داس و سردوک نخ ریسی از نشانه های شیوه معیشت شبانی و زراعت اولیه می باشد. 3. مجموعه اشیا سنگی، اشیا ساخته شده از مواد ارگانیک، اشیا گلی و سفال های این محوطه با یافته های گنج دره، سراب، آسیاب، شیخی آباد، جارمو، گوران، علی کش، تپه سبز و چغاگلان قابل مقایسه اند. نتایج مطالعات انجام شده گویای وجود برهم کنش های منطقه ای تپه عبدالحسین در حوزه ی برهم کنش زاگرس مرکزی می باشد.