باروری به عنوان یکی از سه عنصر اصلی تغییرات جمعیت به یکی از مسائل اصلیامروز کشور ما تبدل شده است، به صورتی که تحقیقات گسترده ای در زمینه شناخت عوامل موثّر بر آن در ایران و خارج از کشور صورت گرفته، زیرا که اساس و زیربنای برنامه ریزی های اقتصادی، اجتماعی و جمعیّتی برای توسعه بر این شناخت ها استوار است. فهم عمیق پدیده ی باروری مستلزم مطالعه ی بُعد معنایی این پدیده است؛ بُعدی که بیانگر فهم و تفسیر مردم از جهان اجتماعی خود، وقایع و شرایط و نیروهای موجود در آن و پیوندشان با فرزندآوری است. این همان بُعدی است که تحقیق حاضر به آن پرداخته است. بر خلاف مطالعات پیشین که کمّی بوده و با اتّخاذ موضع بیرونی به باروری پرداخته اند، این بررسی با روش کیفی و با هدف تمرکز بر کنش های باروری و معنای آن نزد کنشگران درصدد است تا به آن بخش مغفول از این نوع کنش ها پاسخ بدهد. نتایج این بررسی که با استفاده از مصاحبه ی عمیق با 20 زوج از اعراب شهر اهواز و با بهره گیری از رویکرد نظریه ی زمینه ای انجام شده حاکی از آن است که سه نوع کنش باروری بر اساس نحوه ی تأثیر زمینه ی کنش، معانی اطلاق شده به باروری و بروز عملی این کنش قابل تشخیص است که عباتند از: باروری به عنوان یک کنش التیام‎بخش (ترمیمی)،باروری به عنوان یک کنش آینده‎نگرانه ـ اندیشمندانه،باروری به عنوان یک کنشمحدود‏کننده (امنیّتی).