منظره پردازی در ایران هرگز رشته ی جدا و مستقلی از نقاشی نبوده است ودر ایران سابقه جندان طولانی ندارد.از اواخر زمان سلطنت ناصرالدین شاه قاجار به این سو شاهد نقاشی هایی با موضوع منظره هستیم. از زمان ناصرالدین شاه وظهور کمال الملک تاکنون ،نقاشی فراز و نشیب های بسیاری را پشت سر گذاشته است. در این میان عصر نوگرایی از دوره های مهم هنر ایران خصوصاهنر نقاشی ایران محسوب می شود.به وجود آمدن مراکز متعدد آموزش نقاشی مثل دانشکده هنر های زیبا ودانشکده هنرهای تزیینی و جنبش ها و گروه های مختلفی همچون جنبش سقاخانه،انجمن خروس جنگی نشان از فعال بودن این رشته هنر در این دوره دارد.از دوران کمال الملک به بعد است که نقاشی از منظره به صورت یک ژانر مستقل مطرح میشود. این پژوهش ضمن بیان پیشینه حضور منظره در نقاشی ایران به استفاده از آن در نقاشی معاصر (از 1320تا کنون)می پردازد . در بخش مطالعات موردی به آثار نقاشان:احمد اسفندیاری،حسین محجوبی،ابوالقاسم سعیدی،سهراب سپهری وایران درودی پرداخته است. ملاک انتخاب این نقاشان تعدد آثارشان در زمینه نقاشی از منظره ونگاه شخصی ایشان به منظره می باشد.این نقاشان همگی از فرهنگ ایرانی سر برآورده اند و به دوره های مشترک تعلق دارند،هرچند تخت تاًثیر فضاهای مختلف،تاًثرات متفاوتی در آثار آن ها آشکار است. روش تحقیق در این پژوهش کتابخانه ای است ونقاشان مورد مطالعه هنر مندانی هستند که پس از مطالعه وتعمق در سبک های خارجی به سبکی خاص خودشان دست یافته اند وتاثیرات عوامل برونی را در خود درونی کرده اند.