سعادت و شقاوت انسان دو مساله غایت شناسانه هستند که همه انسان ها در طی اعصار مختلف به آن توجه داشته اند . در این میان آنچه که بیش از تعریف و نتایج سعادت انسان، حائز اهمیت بوده راه رسیدن به آن می باشد؛ به همین خاطر اندیشمندان در سیر تطور اندیشه و باورهای بشری به بررسی این مهم پرداخته اند. با عنایت به اهمیت نقش و جایگاه صدر المتالهین شیرازی در تحول و تعالی، بخشی از اندیشه های اسلامی به ویژه در حوزه فلسفه، تدقیق در نظریات این حکیم بزرگ می تواند در ایجاد درک صحیحی از مساله سعادت و طریقه وصول آن نقش بسزایی ایفا نماید. وی در این خصوص معتقد است علم و عمل دو عامل اساسی در رسیدن انسان به سعادت می باشند. معنای سعادت مساوی رسیدن به لذت (ادراک ملایم با طبع) است. این سعادت گاه در دنیا محقق می گردد و گاه در سرای آخرت، که دو مرتبه دارد یکی سعادت سعدا و دیگری سعادت متوسطین. سعادت متوسطین همان تخیل مطابق با واقع انسان است و سعادت حقیقی سعدا رسیدن به مرتبه عقل فعال می باشد. این نوشتار به بررسی رابطه دو عامل "علم و عمل" در رسیدن به سعادت و شقاوت اخروی پرداخته است. ساختار این پژوهش بردو اصل مهم استوار است: الف )بررسی مفاهیم علم، عمل، سعادت، لذت و... مبتنی بر اندیشه ملاصدرا ب) تبیین رابطه علم و عمل در سعادت اخروی انسان ها