موضوع این مطالعه سنتز نانوذرات سیلیکای اصلاح شده¬¬ی سطح از طریق کوپلیمر n,n- دی متیل آمینو اتیل متاآکریلات و متاآکریلیک اسید بر پایه¬ی مایع یونی حساس به ph، به منظور رهایش داروی ناپروکسن می¬باشد. ابتدا کوپلیمر مورد نظر از طریق جایگزینی اتم کلرِ 3-کلرو پروپیل تری متوکسی سیلان توسط n,n- دی متیل آمینو اتیل متاآکریلات و کوپلیمریزاسیون آن با متاآکریلیک اسید از طریق پلیمریزاسیون رادیکالی سنتز شد. سپس نانوذرات سیلیکا که با روش سل – ژل سنتز شده بودند و نانوذرات mcm-41 با این کوپلیمر برای تهیه¬ی نانوحاملین کاتیونی و حساس به ph، اصلاح شدند. همچنین نانوکپسول¬های پلیمری از طریق حذف si نانوکامپوزیت¬های سنتز شده، توسط hf به دست آمدند. پس از بارگیری مدل داروی ناپروکسن در این نانوحاملین، میزان رهاسازی دارو در دو محیط بافری مشابه شرایط فیزیولوژیکی بدن یعنی (محیط معده با 1= ph و محیط روده با 7/4= ph) بررسی گردید. همچنین در این پروژه نانوذرات سیلیکای دارای بار مثبت، از طریق واکنش متیل یدید با 3- تری متوکسی سیلیل پروپیل آمین که قبلا بر روی نانوذرات سیلیکا نشانده شده بود، برای حمل داروی ناپروکسن سنتز گردیدند. میزان رهاسازی داروی ناپروکسن از این نانوحامل، در دو محیط بافری با 1 و 7/4 = ph مطالعه گردید. نانوحاملین کاتیونی دیگری به منظور رهایش داروی انسولین از طریق واکنش گلوترآلدهید با نانوذرات سیلیکای اصلاح سطح شده با 3- تری متوکسی سیلیل پروپیل آمین و متیل یدید سنتز گردیدند. میزان رهاسازی انسولین از این نانوحاملین در آب دیونیزه مورد بررسی قرار گرفت. در پایان نوع دیگری از نانوکامپوزیت¬های پلیمر/ سیلیکا، از طریق پلیمریزاسیون امولسیونی نانوذرات سیلیکای اصلاح یافته توسط 3- تری متوکسی سیلیل پروپیل آمین با آکریلوئیل کلرید و متاآکریلیک اسید در آب دیونیزه همراه با پتاسیم پرسولفات، به عنوان آغازگر سنتز گردیدند. داروی متوترکسات«داروی ضد سرطان» دراین حاملین بارگیری گردید. میزان رهاسازی متوترکسات از این حاملین در دو محیط بافری با 4 و 7/4 = ph مورد مطالعه قرار گرفت.