زوال اندیشه سیاسی در ایران وتاثیر غیرقابل انکار عدم تطبیق مبانی فکری وفرهنگی جنبش های اصلاحی باواقعیت های سیاسی واجتماعی جامعه ایران برشکست هرگونه حرکت تجدد طلبانه ،این شبهه را در ذهن ایجاد می کند که ایرانیان زمینه ی مساعدی برای پذیرش مبانی فکری مدرنیته وجلوه های فرهنگی – سیاسی مدرنیزاسیون را ندارند .تجربه ی تلخ مشروطیت وانحراف این خیزش مردمی ، از جنبشی مترقیانه به حرکتی قهقرائی وبرآمدن دیکتاتوری پنجاه ساله ی خاندان پهلوی را گواه این زوال سیاسی گرفته اند .شناخت عوامل بروز شکست دراین حرکت آزادیخواهانه وبررسی روندحوادث این دوران درخلال اشعار سیاسی واجتماعی شاعران برجسته آن برهه ، می تواند ما را به حقایقی کمتر مورد توجه قرار گرفته در تحلیل ها رهنمون باشد . آزادیخواهی وعدالت طلبی ،حکومت قانون و دموکراسی ، استعمار ستیزی واستقلال طلبی به همراه اتحاد اسلامی وتوجه به حقوق زنان مولفه های برجسته ی شعر مشروطیت هستندوملک الشعراء بهاروعارف قزوینی بعنوان برجسته ترین شاعران ملی ایران در این دوران ، زبان گویای پایداری ایرانیان درانقلاب مشروطه هستند . تحلیل وبررسی تاثیر شکست وانحراف نهضت مشروطیت در شعر شاعران این دوران خصوصا عارف قزوینی وبهار خراسانی مارا با دوگونه برخورد وعکس العمل درقبال این شکست (امید وناامیدی) روبه رو می کند. واژگان کلیدی:ادبیات معاصر،انقلاب مشروطیت،شعر مشروطه،بهار خراسانی،عارف قزوینی