یکی از مهمترین اصول در حوزه حقوق بین الملل، اصل احترام به چهارچوب مرزهای سرزمینی از سوی کشورها و سازمانهای بین المللی بوده است. با این حال حادث شدن روندهای جدیدی همچون جهانی شدن و ضعف نظام بین الملل در برخورد با تجارب تلخ در طول دهه 1990 میلادی از قبیل، بحران بالکان، بحران نسل کشی در رواندا، فجایعی از قبیل قتل عام های گسترده و نسل کشی و پاک سازی قومی صورت گرفت، زمینه را برای تغییر در نوع تفسیر از اصل عدم مداخله در امور سرزمینی کشورها فراهم شد. بعد از نشستهای متعدد، در سال 2001 موضوع مسئولیت حمایت وارد ادبیات سیاست بین الملل شد که در آن به مسئولیت دولتها و سازمان های بین المللی در قبال نقض حقوق اولیه افراد پرداخته شده بود. در سال 2011 و در ادامه تحولات در کشورهای عربی، مردم لیبی در اعتراض به 42 سال حکومت غیر مسولانه قذافی، موفق به در اختیار گرفتن کنترل ششه بنغازی شدند و دولت قذافی اظهار داشت، که برای سرکوب آنها از ادوات جنگی استفاده خواهد کرد. اینکه دولت قذافی آشکارا از قصد خود برای سرکوب شدید مردم سخن گفت، نشان میداد که فاجعه ای انسانی در حال حادث شدن است. در این شرایط شورای امنیت سازمان ملل با صدور قطعنامه 1971 و 1973 با اقداماتی از قبیل اعمال منطقه پرواز ممنوع و سپس مداخله نظامی توسط ناتو، مانع از وقوع یک حادثه نسل کشی دیگر همچون حوادث بالکان در طول دهه 1990 شد. در این میان اتحادیه عرب، به عنوان یک بازیگر حمایت کننده و بر انگیزاننده به ایفای نقش پرداخت. در تحقیق پیش رو به بررسی روند تحولات حادث شده در بحران لیبی و نقش سازمان ملل و اتحادیه عرب پرداخته خواهد شد.