پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه تاب آوری و عمل به باورهای دینی با شادکامی و رضایت از زندگی در دانش آموزان دبیرستانی ناحیه یک شهر همدان انجام گرفته است. در این پژوهش از روش همبستگی استفاده شده است. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه دانش آموزان دبیرستانی ناحیه یک همدان بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای 305 دانش آموز دبیرستانی(152 دختر و 153 پسر) به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده، پرسشنامه کانر و دیویدسون (cd_ris)، پرسشنامه معبد(m)، پرسشنامه شادکامی آکسفورد و پرسشنامه رضایت از زندگی داینر(s.w.l.s) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها در بخش توصیفی از میانگین، واریانس، انحراف استاندارد و در بخش استنباطی نیز از ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. در این پژوهش که دارای 4 فرضیه بود ضریب همبستگی بین دو متغیر تاب آوری و شادکامی با 99 درصد اطمینان 559/0 به دست آمد که نشان دهنده ی وجود رابطه معنادار بین این دو متغیر می باشد. ضریب همبستگی بین دو متغیر تاب آوری و رضایت از زندگی با 99 درصد اطمینان 468/0 به دست آمد که این رابطه معنادار می باشد. ضریب همبستگی بین دو متغیر عمل به باورهای دینی و شادکامی با 99 درصد اطمینان 372/0 به دست آمد که این رابطه نیز معنادار می باشد. هم چنین ضریب همبستگی بین دو متغیر عمل به باورهای دینی و رضایت از زندگی با 99 درصد اطمینان 405/0 شده است که این رابطه نیز معنادار می باشد. بر اساس این نتایج افرادی که تاب آوری بالاتری دارند و عمل به باورهای دینی در آن ها بیش تر است، شادکامی و رضایت از زندگی بالاتری را تجربه می کنند. بنابراین در کل می توان نتیجه گرفت که بین تاب آوری و عمل به باورهای دینی با شادکامی و رضایت از زندگی در دانش آموزان دبیرستانی رابطه وجود دارد.