بصیرت، میزان شناخت حق وباطل به خصوص در فضای شبهات و فتنه هاست؛ که نبود آن انسان را در طی مسیر سعادت دچار مشکل می کند. حال اگر این عدم بصیرت از نخبگان و خواص جامعه سر بزند، به جهت نقش الگویی ومدیریتی که نسبت به دیگر اقشار جامعه دارند، مسیر جامعه با انحراف ایشان منحرف شده ودچار شکست می شود. بنابراین بصیرت خواص از اهمیت بالایی برخوردار است. به همین جهت عوامل عدم بصیرت رادر میان آیات وروایات ریشه یابی کرده که شامل عوامل درونی (فکری-عملی- اخلاقی)همچون جهل، سطحی نگری وترک تدبر، تقلید کورکورانه، گناهان، گریز از مسئولیتها ورفاه طلبی، حب دنیا، حب ریاست، کبر وغرور، حسد، کینه، تعصب ولجاجت؛ وعوامل بیرونی همچون دوستان گمراه، تبلیغات دشمنان و وسوسه شیاطین بوده است. پیامدهایی که در اثر بی بصیرتی عارض می شود، به دو دسته فردی و اجتماعی تقسیم می شوند. پیامدهای فردی عبارتند از: کفر، سقوط آدمی، بی ادبی، تشخیص ناصحیح؛ وپیامدهای اجتماعی شامل دگرگونی ارزشها، اشاعه فساد، پراکندگی واختلاف، پدید آمدن مصائب اجتماعی وشکست می باشد. از آنجا که تاریخ مایه ی عبرت برای آیندگان است، با رجوع به حوادث نیم قرن اول هجری یعنی دوران پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وامیر المومنین علی علیه السلام وامام حسن مجتبی علیه السلام، مصادیق بی بصیرتی صحابه را از دل تاریخ بیرون کشیده سپس در فصلی جداگانه تحت آیات وروایات به رشته تحلیل گذاشته ودر آخر نیز به نتائج تحقیق اشاره شده است. این تحقیق که شامل شش فصل است در قالب مسأله پژوهی وگردآوری اطلاعات به روش کتابخانه ای و رایانه ای تنظیم وبه رشته تحلیل درآمده است. کلید واژه ها: عدم بصیرت، صحابه، خواص، جامعه، نیم قرن اول هجری قمری.