با هجوم مغولان به ایران در سال 656 ه.ق و همچنین ساقط شدن خلافت عباسی که مهم ترین حامی مذهب تسنن به شمار می رفت، فضایی همراه با تسامح و تساهل به مذهب تشیع از سوی ایلخانان در جامعه ایران به واسطه علمای شیعی، مقرب به دولت ایلخانان، شکل گرفت. جامعه ایران که اکثریت آن را اهل تسنن شکل می داد، در این فضا با مذهب شیعه امامی، مباشرت بیشتری از نظر علمی نیز پیدا کرد.در این تحقیق بر اساس روش تحقیق در تاریخ با رویکرد تبیینی به چگونگی حیات سیاسی اجتماعی شیعه امامی در دوره ایلخانان پرداخته شده است. که بر اساس این رویکرد، پراکندگی جغرافیایی تشیع امامی و علمای شیعی در ایران و مناسبات آنها با ایلخانان مورد جستجو و کنکاش قرار گرفت و نشان داده شد که این دوره از حیات شیعه امامی، یکی از مقدمات به رسمیت شناختن این مذهب در دوره های بعدی در ایران گردید.