این پژوهش با هدف مطالعه اثربخشی برنامه شناختی_رفتاری شادکامی (فوردایس) بر کاهش تعارضات زناشویی انجام پذیرفت. پژوهش حاضر، کاربردی و از نوع شبه آزمایشی (به صورت پیش آزمون_پس آزمون) است. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل زوجین مشهدی که حداقل یکسال و حداکثر پنج سال ازازدواج آنها گذشته است می باشند. افراد نمونه مورد مطالعه (n=6) به صورت تصادفی درگروه آزمایش منتسب شده وازآنها خواسته شده تا پرسشنامه های تعارضات زناشویی (mcq) و پرسشنامه شادکامی آکسفورد (ohi) را تکمیل نمایند. آموزش برنامه شناختی- رفتاری شادکامی به صورت 8 جلسه درمان انجام شد. پس از اجرای آموزش برای گروه، مجددا از افراد خواسته شد تا پرسشنامه های مذکور را تکمیل کنند. نتایج تحلیل تی همبسته با اندازه گیری مکرر نشان داد که هشت جلسه آموزش شناختی-رفتاری شادکامی (فوردایس) باعث کاهش تعارضات زناشویی می شود. مبتنی بر یافته ها می توان نتیجه گرفت که آموزش شناختی- رفتاری شادکامی(فوردایس) به طور کلی می تواند به کاهش تعارضات زناشویی منجرگردد.

باتوجه به اینکه حفظ آمادگی وسلامت جسمانی وروان شناختی پرسنل نظامی، خاصه سربازان وظیفه درمحیطهای نظامی اهمیت فراوانی دارد. هدف اصلی پژوهش حاضر مقایسه آموزش آموزههای اسلامی و معنادرمانی فرانِکل در کاهش نشانههای اضطراب وافسردگی است. طرح تحقیق حاضر ازنوع نیمه آزمایشی باگروه کنترل وپیش آزمون وپس آزمون بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه سربازان وظیفه ای بودند که تحصیلات آنان دبیرستان تالیسانس بوده ودرفاصله سنی 24-18 سال قرارداشتند. 27نفرازسربازان وظیفه ای که درآزمون اضطراب وافسردگی بک بالاترازخط برش بودندبه صورت تصادفی انتخاب، و به سه گروه 9نفره (دوگروه مداخله ویک گروه کنترل)تقسیم شدند. سپس هردوگروهِ آموزشی تحت 8جلسه آموزشی آموزههای اسلامی و معنادرمانی فرانکل به صورت گروهی قرارگرفتند، اماگروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. علایم اضطراب وافسردگی هرسه گروه قبل وبعدازبرنامه آموزشی موردارزیابی قرارگرفت. دادهها بااستفاده ازنرم افزارspss وآزمون تحلیل کوواریانس موردتجزیه وتحلیل قرارگرفت. دادههای پژوهش نشان دادکه آموزش آموزههای اسلامی به صورت گروهی، علایم اضطراب وافسردگی هردوگروه مداخله، ومعنادرمانی فرانکل علایم افسردگی رابطورمعناداری بیشترازگروه کنترل کاهش دادکه مراکزمشاوره وکلینیکهای روان شناختی نظامی وغیرنظامی میتوانندازاین دورویکردبرای تمام افراد، خاصه سربازانی که دارای این دواختلال هستنداستفاده نمایند.

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی گروه درمانی شناختی ـ رفتاری هشت مرحله ای کش بر بهبود تصویر بدن و تعهد زناشویی در رنان متاهل انجام گرفت. پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه مورد پژوهش کلیه زنان متأهل داوطلب شرکت در گروه درمانی مراجعه کننده به کلینیک دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه فردوسی مشهد در سال تحصیلی 92-93 بودند. از بین داوطلبین 16 نفر به عنوان آزمودنی انتخاب و در دو گروه 8 نفری کنترل و آزمایش قرار گرفتند. قبل از اجرای گروه درمانی ابزار پژوهش (پیش آزمون) که شامل پرسشنامه چند بعدی خود ـ بدن و تعهد زناشویی آدامز و جونز بود بین آزمودنی ها تکمیل گردید. بعد از انجامده جلسه درمانی90 دقیقه ای در 5 هفته دوباره ابزار پژوهش توسط آزمودنی ها تکمیل گردید(پس آزمون). برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری کوواریانس استفاده گردید.نتایج بدست آمده نشان داد که گروه آزمایش پس از دریافت گروه درمانی شناختی ـ رفتاری کش بهبود معناداری در تصویر بدنی و تعهد زناشویی نسبت به گروه کنترل نشان داد. گروه درمانی شناختی – رفتاری کش تأثیر معناداری در بهبود تصویر بدن و بهبود تصویر بدن تاثیر معناداری در افزایش تعهد زناشویی دارد. همچنین نتایج حاکی از این بود که بهبود تصویر بدنی تأثیر معناداری در بهبود تعهد زناشویی دارد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی درمان شناختی رفتاری بی خوابی بر خواب و کیفیت زندگی سالمندان انجام شد. نمونه ی مورد مطالعه در این پژوهش شبه آزمایشی، 20 نفر از زنان سالمند شهر مشهد با میانگین سنی 64 سال مبتلا به اختلال بی خوابی بود که از طریق مصاحبه و ارزیابی به وسیله ی شاخص شدت بی خوابی انتخاب شدند. آزمودنی ها به شکل تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. تعداد اعضای گروه آزمایش 9 نفر وگروه کنترل 10 نفر بودند. هر دو گروه قبل و بعد از مداخله پرسشنامه کیفیت خواب پیترزبورگ وکیفیت زندگی سالمندان لیپاد را تکمیل نمودند. سپس گروه آزمایش تحت گروه درمانی شناختی رفتاری بی خوابی قرار گرفتند. یافته های به دست آمده از مقایسه ی تفاضل میانگین نمرات دو گروه نشان داد، شدت بی خوابی، کیفیت خواب، کیفیت زندگی و کفایت خواب در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بهبود معناداری یافت، درحالی که تغییر معناداری در رابطه با عملکرد ذهنی مشاهده نشد. بنابراین نتایج نشان می دهد که درمان شناختی رفتاری بی خوابی می تواند باعث بهبود خواب و کیفیت زندگی سالمندان گردد.

هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر بخشی واقعیت درمانی گروهی بر روی عزت نفس، شاخص توده بدنی و خودکارآمدی وزن در زنان چاق و دارای اضافه وزن بود. روش، جامعه و نمونه آماری: نوع تحقیق حاضر با توجه به عدم انتخاب تصادفی آزمودنی‏ها در قالب طرح نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس از بین جامعه آماری شامل تمام خانم‏هایی با 25< bmi تعداد 28 نفر انتخاب شدند که در یک گروه مداخله و یک گروه کنترل تقسیم شدند (هرگروه 14 نفر). در گروه مداخله، واقعیت درمانی به شیوه گروهی در قالب 8 جلسه دو ساعته به صورت هفتگی اجرا گردید اما در گروه کنترل، مداخله درمانی صورت نگرفت. ابزار مورد استفاده. ابزار: در این پژوهش پرسشنامه عزت نفس کوپراسمیت، پرسشنامه سبک زندگی کارآمد وزن و محاسبه شاخص توده بدنی بود که در پیش آزمون و پس آزمون برای جمع آوری داده‏ها بر روی شرکت کنندگان گروه مداخله و گروه کنترل اجرا گردید. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که واقعیت درمانی گروهی بطور معناداری موجب افزایش عزت نفس (خانوادگی) و افزایش خودکارآمدی وزن ( هیجانهای منفی، فشاراجتماعی و فعالیتهای مثبت) در مقایسه با گروه کنترل شده است ولی در کاهش شاخص توده بدنی در مقایسه با گروه کنترل اثربخشی معناداری نداشته است. نتیجه گیری: در مجموع یافته‏های پژوهش حاضر نشان می‏دهد که واقعیت درمانی به شیوه گروهی در افزایش عزت نفس و خودکارآمدی زنان چاق و دارای اضافه وزن موثر است.

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر کیفیّت زندگی، استرس و افسردگی زنان مبتلا به سرطان دهانه رحم انجام شد. روش اجرا: طرح پژوهش حاضر شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه شامل 30 نفر از زنان مبتلا به سرطان دهانه رحم مراجعه کننده به مراکز درمان سرطان شهر کاشان بود که 15 نفر در گروه آزمایش و 15 نفر در گروه گواه گمارش شدند. اعضای گروه آزمایش تعداد 12 جلسه واقعیت درمانی به شیوه گروهی را دریافت کردند، اما برای اعضای گروه گواه مداخله خاصی ارائه نشد. قبل و بعد از اجرای مداخله، پرسشنامه کیفیت زندگی sf-36و پرسشنامه dass-21 توسط گروه نمونه تکمیل شدند. نتایج: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که در پس آزمون، نمره کیفیت زندگی آزمودنی های گروه واقعیت درمانی نسبت به آزمودنی های گروه گواه، افزایش و نمرات استرس و افسردگی آن ها، کاهش معناداری داشته است. نتیجه گیری: یافته های پژوهش موید این مهم است که واقعیت درمانی گروهی باعث افزایش کیفیّت زندگی و کاهش استرس و افسردگی زنان مبتلا به سرطان دهانه رحم می شود.

یکی از مفاهیمی که در چند دهه ی اخیر توجه بسیاری از روانشناسان را به خود جلب نموده است،بررسی تأثیر شیوه¬های رواندرمانی در کنترل بیماری¬های جسمی است.از جمله این مداخلات رواندرمانی میتوان به رفتار درمانی شناختی و واقعیت درمانی اشاره کرد.هدف پژوهش حاضر،بررسی مقایسه¬ای اثر بخشی دو رویکرد واقعیت درمانی با شناختی - رفتاری به شیوه¬ی گروهی بر مبتلایان به دیابت است.فرضیات مطرح شده: 1- واقعیت درمانی در افراد مبتلا به دیابت در مقایسه با درمان- شناختی و نیز در مقایسه با گروه کنترل به طور معنا داری تاثیر بیشتری بر سازگاری دارد. 2- واقعیت درمانی در افراد مبتلا به دیابت به طور معنا داری بیش از درمان شناختی - رفتاری و نیز مقایسه با گروه کنترل در افزایش سلامت عمومی مؤثر است. 3- واقعیت درمانی در افراد مبتلا به دیابت به طور معنا داری بیش از درمان شناختی - رفتاری و نیز در مقایسه با گروه کنترل در افزایش تبعیت از درمان مؤثر است. ابزار مورد استفاده: پرسشنامه¬های سازگاری بل (فرم بزرگ سالان)،سلامت عمومی و چک لیست گزارش پرستاری بود.آزمودنیها 36 نفر از زنان مبتلا به دیابت بودند که در محدوده¬ی سنی 20 تا 45 سال با حداقل تحصیلات دیپلم قرار داشتند. نمونه آماری به صورت در دسترس انتخاب شده و به دو گروه آزمایشی (تحت آموزش با دو رویکرد واقعیت درمانی و شناختی - رفتاری ) ویک گروه کنترل تفکیک شدند.داده های بدست آمده از پیش آزمون و پس آزمون از طریق تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی، تجزیه تحلیل شد.با توجه به نتایج بدست آمده فرضیه اول ودوم پژوهش با سطح اطمینان 99درصد تایید و فرضیه دوم رد شد.در نهایت قابل استناد است که واقعیت درمانی در افزایش سازگاری و تبعیت از درمان تجویز شده در افراد مبتلا به دیابت اثر گذار است.

نوشته های تخصصی جدید حاکی از آن است که بسیاری از مراجعین را فقط در صورتی می توان با موفقیت مداوا کرد که به مسائل معنوی آنها به صورت دقیق و حساس پرداخته شود. این پ‍ژوهش بعد معنویت در خانواده را مورد بررسی قرار می دهد. برای این منظور از روش بخشودگی مبتنی بر درمانهای معنوی – مذهبی استفاده شده است. این مدل درمانی مبتنی بر روش ورثینگتون بوده که بر روی دو زوج ایرانی انجام شده است. مدل درمانی شامل 9 جلسه بوده و اثر بخشی این روش را در ارتقای رضایتمندی زناشویی، کاهش تعارضات خانواده و ارتقای عملکرد سالم خانواده مورد بررسی قرار داده است. روش مطالعه شبه تجربی تک موردی بوده و از بین طرحهای تک موردی نیز از طرح خط پایه چند گانه استفاده شد. نتیجه تحقیق نشان داد که استفاده از روش بخشودگی مبتنی بر درمانهای معنوی – مذهبی باعث افزایش رضایتمندی زناشویی، کاهش تعارضات خانواده و ارتقای عملکرد سالم خانواده در این دو زوج شده است.