تذکره نویسی در تاریخ ادبیات فارسی از اهمیت بسزایی برخوردار بوده است. تذکره ها مهم ترین منبع برای مورخان ادبی هستند. نخستین بخش از هر تذکره ای «مقدمه» آن است که به دلیل اشتمال بر نکات ادبی، تاریخ ادبی و ... اهمیت بسیاری دارد. نگارنده در پژوهش حاضر به بررسی و تحلیل مقدمه تذکره های فارسی در بازه زمانی مشخصی می پردازد. مقدمه ها ساختاری کمابیش یکسان داشته اند. بررسی ها نشان داد که تذکره نویسان، عموماً، در نگارش مقدمه از الگوی واحدی پیروی می کرده اند. این الگوی واحد، معمولاً، شامل این موارد بوده است: 1- تحمیدیه 2- بیان نسبت اسلام با شعر و شاعری 3- بیان دیدگاه های ادبی و تاریخ ادبی 4- بیان انگیزه تألیف 5- بیان منطق و روش طبقه بندی و دوره بندی تذکره 6- شرح حال تذکره نویس. نگارنده کوشیده است تا با طبقه بندی نکات مندرج در مقدمه ها نمایی کلی از این نظام واحد به دست دهد.