این پژوهش با هدف «بررسی عوامل موثر بر گرایش زنان به طلاق در منطقه 2 شهر تهران سال 92-91 » انجام گرفت. در چارچوب نظری پژوهش از نظریه های همسان همسری، مبادله، شبکه استفاده شده است. روش پژوهش توصیفی و از نوع پیمایشی است. جامعه آماری شامل کلیه زنان طلاق گرفته یا در حال طلاق منطقه 2 شهر تهران بوده است. حجم نمونه به وسیله فرمول کوکران، تعداد 375 نفر از بین زنان به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای و تصادفی ساده انتخاب شد. تکنیک گردآوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته است که دارای اعتبار صوری و اعتماد (ضریب آلفای کرونباخ 81/0) می باشد. یافته های تحقیق نتایج چنین بدست آمده است. در بررسی فرضیه های تحقیق دریافت شد که با توجه به01/0> p بین متغیرهای سن، تحصیلات، درآمد، تعداد فرزندان، جایگاه اجتماعی زنان، دخالت خانواده، اعتیاد همسر، ازدواج سنتی، ازدواج بر اساس دوستی، عدم تفاهم زوجین، عدم تمکین جنسی، اختلاف های فرهنگی و قومیتی و رسیدن به رفاه مادی رابطه وجود دارد و از عوامل تأثیرگذار بر گرایش به طلاق زنان است. از نظر زنان مهمترین عامل در گرایش به طلاق عدم تفاهم بین زوجین و عدم تمکین جنسی است.