مطالعه ادبیات توسعه و برنامه‎ریزی روستایی نشان می‎دهد، مردم و جوامع روستایی باید به صورت سازمان‎یافته و در چارچوب تشکل‎های مدنی مشخص درآمده تا بتوانند از توانایی‎ها،استعدادها و خلاقیت‎های خویش یه صورت مطلوب استفاده کرده و آن‎ها را مدیریت نمایند. چنین نگرشی از الزامات فرآیند توسعه پایدار روستایی قلمداد می‎گردد. خاستگاه این نوع نگرش برگرفته از توسعه پایدار و مفهوم‎سازی‎های جدید آن است که در دیدگاه توسعه ظرفیتی تبیین و از طریق مکانیزم‎های ظرفیت‎سازی و توانمندسازی عینیت می‎یابد، که این مهم در قالب کارآفرینی بروز می‎کند. نظر به این‎که گردشگری به عنوان صنعتی رو‎به‎رشد که دائما با تغییر تقاضای بازار رو‎به‎روست، بستری مناسب برای کارافرینی به‎شمار می‎رود و فراهم کردن زمینه‎ای مناسب برای توسعه کارآفرینی گردشگری در نواحی روستایی می‎تواند کمک موثری جهت توسعه گردشگری و توانمندسازی جوامع روستایی محسوب گردد، تحقیق حاضر در قالب توسعه پایدار درصدد پاسخگویی به این سوال است که مهم‎ترین عامل در توسعه کارآفرینی گردشگری در مناطق مورد مطالعه چیست؟ و میان عوامل چهارگانه موثر در توسعه کارآفرینی گردشگری روستایی چه رابطه‎ای برقرار است؟ نتایج بر اساس آزمون تحلیل واریانس و پیرسون نشان می‎دهد که از دیدگاه هر دو گروه مطالعاتی(مسئولین و کارآفرینان) عامل اقتصادی از اهمیت بالایی برخوردار است و ارتباط معناداری بین عوامل چهارگانه تاثیرگذار بر توسعه کارآفرینی برقرار می‎باشد