چگونه تولید شدن مسکن در شهر ما و نیز چگونه سکنی گزیدن افراد شهر در مسکن آن، مسئله ای چند بعدی از رابطه ایست که انسان با محیط شهری خود و با جامعه شهری برقرار ساخته است – و این چند بعدی بودن باعث می شود پژوهش ها و حوزه های پژوهشی فراوانی به مطالعه این رابطه بپردازند. معماری مسکن شهر، نمایه ای از نوعی فرهنگ اسکان است که فهم آن مستلزم داشتن تیوری و نظریه، صحبت از آن نیازمند داشتن معیار نقد، و ایفا کردن نقش معمار در آن مستلزم داشتن متد طراحی ست. پژوهش حاضر تدوین یک سازمان تیوریک، به عنوان چارچوب پایه ای، برای پرداختن به مسکن شهری – آپارتمان در تهران – بوده است. معیارهای نقد، تیوری و روش طراحی در این چارچوب تیوریک، حول سه بحث سازماندهی شده است: «مسکن و شهر؛ سطح صفرصفر»: به زمینه شهری مسکن، الگوهای استقرار آن، طریقی که قلمروهای خصوصی و عمومی در آن تفسیر می شود، و به رابطه مسکن با خیابان می پردازد. «نما؛ مانیفست زندگی روزمره»: تلاشی ست برای بازبینی بدنه های ساختمان مسکونی، شامل نما و بام، و یافتن معیارها و روش هایی نو برای پرداخت به آن ها. «مسکن و شهر؛ طراحی» که سازمان دادن همه مسائل مربوط به طراحی، از جمله تعریف خانه، مدیوم های طراحی آن و روش های توسعه طرح، و نیز مقیاس های تعریف پروژه مسکن را مد نظر داشته است. در نهایت هر فرایند طراحی برای پروژه آپارتمانی مفروضی را می توان به صورت انتخاب هایی از دیاگرام ها، کانسپت ها و مفاهیم تدوین شده حول هر یک از سه بخش این چارچوب نظری درنظرگرفت.