صفت هنری نوعی شگرد ادبی است که معمولاً شاعران و نویسندگان برای بیان معانی و مفاهیم و همچنین برای نشان دادن عواطف و احساسات خود از آن بهره می گیرند. منوچهری دامغانی و فرخی سیستانی دو تن از شاعران صاحب سبک قرن پنجم هجری هستند که در شعر خود از این ترفند شاعرانه به خوبی استفاده کرده اند. این صنعت شاعرانه که گاه در حوزه دستگاه بلاغی و عناصر تصویرساز قرار می گیرد و گاه در حوزه مسائل زبانی و دستوری، از عوامل مهم زیبایی، برجسته سازی و توجه برانگیزی در زبان شعر به شمار می آید. در بسیاری از قصاید منوچهری و فرخی تنها از همین خصوصیت زبان شعر استفاده شده و در اغلب موارد مخصوصاً اگر بدیع و نو باشد، جنبه عینی، تصویری و ملموس به سخن شاعر می دهد. در این پژوهش که به شیوه توصیفی-تحلیلی بر روی تمام اشعار منوچهری دامغانی و فرخی سیستانی صورت می گیرد، صفات هنری و شاعرانه آن ها در مقایسه با صفات عادی و معمولی مورد بررسی قرار می گیرد. هم منوچهری دامغانی و هم فرخی سیستانی که در وصف طبیعت بسیار هنرنمایی کرده اند، از صفت هنری در قالب تشبیه، استعاره،کنایه، مبالغه و تشخیص برای توصیف طبیعت و مناظر اطراف خویش بسیار بهره گرفته اند.