گل مریم با نام علمی polianthes tuberosa l.))، یکی از گل های مهم دنیا محسوب می شود.گل مریم به خاطر رفتار نافرازگرا، تنفس بالای گل و حساسیت به صدمات و نابسامانی های پس از برداشت دارای عمر انباری محدودی می باشد. در این پژوهش کیفیت و عمر گلجایی گل مریم با استفاده از محلول های نگهدارنده، دماهای مختلف و شرایط نگه داری متفاوت در دو آزمایش مجزا مورد بررسی قرار گرفت. تیمارها در آزمایش اول شامل دو سطح ساکارز(0 و20درصد)، دو سطح هیدروکسی کینولین سیترات (0 و 600 میلی گرم در لیتر)، دو سطح تیو سولفات نقره (0، 2 میلی مولار)، تیمار تلفیقی ساکارز 20 درصد با 600 میلی گرم در لیتر هیدروکسی کینولین سیترات، تیمار تلفیقی ساکارز 20 درصد با 2 میلی مولار تیوسولفات نقره و تیمار تلفیقی ساکارز 20 درصد با 600 میلی گرم در لیتر هیدروکسی کینولین سیترات و 2 میلی مولار تیوسولفات نقره، تیمار تلفیقی 600 میلی گرم در لیتر هیدروکسی کینولین سیترات با 2 میلی مولار تیوسولفات نقره بود. این آزمایش به صورت طرح کاملا تصادفی و در سه تکرار انجام شد. آزمایش دوم بصورت فاکتوریل و بر پایه طرح کاملا تصادفی و در سه تکرار اجرا شد. فاکتورهای این آزمایش عبارت بودند از دمای نگهداری (در سه سطح شامل دمای 5، 15 درجه سانتی گراد و دمای محیط 2±23 درجه سانتی گراد) و شرایط نگهداری. در آزمایش اول کمترین میزان تغیرات پ هاش، هدایت الکتریکی، بیشترین میزان جذب آب، بیشترین میزان وزن تر گل ها به تیمار ساکاروز 20 درصد بعلاوه 8 هیدروکسی کینولین سیترات تعلق داشت علاوه بر این بیشترین تعداد گلچه باز شده و بخصوص بالاترین عمر گلجایی به این تیمار تعلق داشت.در آزمایش دوم نیز کمترین میزان تغییرات پ هاش و هدایت الکتریکی،کمترین میزان تغییرات محتوای پرولین، بالاترین میزان جذب آب و وزن تر گل ها و همچنین بیشترین تعداد وزن گلچه باز شده و بالاترین عمر گلجایی به نگهداری گلها در شرایط دمایی 5 درجه تعلق داشت.