در این تز غزلیات شمس مورد مطالعه قرار گرفته است و به این سئوال اصلی پاسخ داده شده است . تصاویر طبیعت در شعر شاعران قبل از مولانا جنبه آفاقی دارد. ولی در اندیشه مولانا جنبه انفسی پیدا کرده است . مولانا طبیعت را سمبلی برای بیان حقایق معنوی قرار داده است . مولانا یک شاعر درونگرا است . و از طبیعت و اجزای آن در بیان تعلقات ذهنی و عوالم درونی خود استفاده میکند برای شناختن این منظور درک نسبی از مکتب سمبولیسم ( نماد پردازی ) ضروری بنظر می رسید . اگر چه نماد به عنوان یک اسم عام مفهوم وسیعی دارد اما در اصل پیوندی است که محتوای ظاهر هر رفتار یا تفکر و یا هر سخنی را به مفاهیم پنهان آن وصل می کند . در این تحقیق کل غزلیات فارسی شمس ( غزل های عربی و ملمع شامل این پژوهش نمی باشد ) مطالعه شده است . در بیان مطالب از روش اسنادی استفاده شده است