با تأسیس سلسله¬ی صفویه توسط شاه اسماعیل در سال 906 هــ .ق و به دنبال آن رسمی شدن تشیع در ایران اقداماتی در جهت اشاعه¬ی این مذهب صورت گرفت که از مهم ترین آن¬ها دعوت از علمای شیعه جبل عامل به ایران بود که پیامدهای بسیاری از جمله رواج عربی گرایی در نظم و نثر و پیروی از ویژگی های نحوی زبان عربی داشت . از سوی دیگر فشارهای مذهبی صفویان سبب مهاجرت بسیاری از اندیشمندان و ادیبان ایرانی به هند و در پی آن نشر و گسترش آثاری توسط آنان و خصوصاً شکل گیری ترجمه های ارزشمندی در آن سرزمین گشت .در همان زمان در داخل ایران ، نثر فارسی و به طور کلّی ادبیات به دست عامّه¬ی مردم افتاد که سواد ادبی چندانی نداشتند و مضامین و موضوعات و زبان خاص طبقه ی خود را وارد نثر نمودند ، در حالی که در مقابل آن نثر آراسته و متکلف درباری که یادگار دوران قبل (¬تیموریان ) بود همچنان به حیات خود ادامه می داد و مخاطبان خاص خود را داشت . باتوجه به این که اغلب صاحب نظران بدون بررسی دقیق نثرهای این دوره بر این مسأله اتفاق نظر دارند که نثر این دوره نثری فاسد و منحط و عامیانه است ، در تحقیق حاضر سبک نثر دوره صفویه با تکیه بر ویژگی های زبانی ، فکری و ادبی مورد بررسی قرار گرفته تا بدین ترتیب با شناخت انواع نثرهای دوره صفویه این موضوع راکه نثر این دوره چگونه بر ساده نویسی و به طور کلی بر سبک نثر فارسی امروزتاثیرگذاشته است ، شناسایی و بازبینی نمود . این پایان نامه در پنج فصل تنظیم شده است : فصل اول شامل : مقدمه ، فصل دوم : تعاریف و کلیات ، فصل سوم : نثرهای ترجمه ای ، فصل چهارم : نثرهای تألیفی و فصل پنجم ، نتیجه گیری .