وام گیری ادبی، دانشی ارزشمند در کتاب های مربوط به بلاغت و نقد است، که قرن های متمادی شاعران و نویسندگان مسلمان در آثار خود از آن استفاده کرده اند. ادبای معاصر نیز وام گیری قرآنی را به شکل گسترده در آثار خود به کار برده اند. یحیی سماوی شاعر عراقی، شاعری سیاسی و اجتماعی است که در اشعارش به وام گیری از قرآن توجه خاصی دارد. وی ازجمله شخصیت هایی است که از مفاهیم والای قرآنی شناخت جامع وکاملی دارد، شعر او اثرپذیری شاعر از قرآن کریم به شکل عمیق و الهام از معانی بلند آن را منعکس می کند. بررسی اشعار او گواه این است که او گاه مضمون آیه یا آیاتی از قرآن کریم را منبع الهام خویش قرار می دهد و در بعضی از اشعار خود عبارات و یا واژه های قرآنی را استفاده می کند و گاه به حوادث و شخصیت های قرآنی اشاره کرده است، تا به اثر ادبی خود صفت ماندگاری ببخشد. بسیاری از اشعارش با این زیور های قرآنی به طریق مختلف از جمله اقتباس، تلمیح، حلّ به شکل هنری زینت یافته است، هر کس در دیوان های او تأمل کند، نورهای قرآنی را می یابد که شعر او را نورانی می-کند، او با این اشعار تلاش های سیاست شکست خورده ی نظام سلطه و اشغالگران را رسوا می سازد. این پایان نامه برآن است که با روش توصیفی- تحلیلی به وام گیری قرآنی در دو دیوان سماوی بپردازد و از دیدگاه نقدی جنبه های مختلف آن را مورد بررسی قرار دهد.