ساختمان ها بدلایل متعددی از قبیل ملاحظات معماری و یا محدودیت های سازه، گاهی اوقات دارای نامتقارنی در پلان هستند. تجربه زلزله های گذشته نشان داده است پاسخ سازه های نامتقارن تحت زلزله، متفاوت از سازه های متقارن می باشد و این تفاوت به فاصله گسل از ساختگاه نیز بستگی دارد. در این پایان نامه اثر خروج از مرکزیت بر پاسخ دینامیکی سازه های فولادی تحت زلزله های حوزه دور و نزدیک مطالعه شده است. بدین منظور سه ساختمان فولادی با پلان مشابه و تعداد طبقات 5 ، 10 و 15 در نظر گرفته شده است. سیستم لرزه بر جانبی، مهاربند هم مرکز در یک جهت و قاب خمشی در جهت دیگر می باشد. برای ایجاد خروج از مرکزیت با تغییر جانمایی مهاربندها در پلان فاصله بین مرکز جرم و مرکز سختی طبقات تغییر داده شده است. هر ساختمان در سه حالت متقارن، خروج از مرکزیت 10% و خروج از مرکزیت 40% طراحی شده است. در طراحی از استاندارد 2800 زلزله ایران و آیین نامه فولاد ایران استفاده شده است. در این مطالعه از تحلیل دینامیکی غیر خطی، با 6 شتاب نگاشت زلزله" نورت ریج " که از 6 ایستگاه متفاوت ثبت شده اند، 3 شتاب-نگاشت بعنوان حوزه نزدیک و 3 شتاب نگاشت برای حوزه دور، استفاده شده است. نتایج بدست آمده نشان داده است که پاسخ های برش و لنگر واژگونی طبقات با افزایش خروج از مرکزیت افزایش یافته، در حالیکه پاسخ های تغییر مکان نسبی طبقات و جابجایی بام با افزایش خروج از مرکزیت کاهش می یابند. همچنین پاسخ سازه های مورد مطالعه تحت زلزله حوزه نزدیک بیشتر از حوزه دور بوده است.