در این پژوهش تأثیرات دمای پیرسازی و یون تیوسولفات بر رفتار خوردگی حفره¬ای فولاد زنگ نزن رسوب سخت شونده¬ی 4-17 در محیط سدیم کلراید بررسی شده است. ابتدا نمونه ها در دمای ℃ 1050 به مدت یک ساعت انحلال سازی شده و سپس در هوا سرد شدند. پس از آن، نمونه های انحلال سازی شده در دماهای 480 ،550 و620 درجه¬ی سانتی¬گراد به ترتیب به مدت زمان های یک، چهار و چهار ساعت پیر شدند. ریزساختار فولاد به کمک میکروسکوپ الکترونی روبشی بررسی شد. سپس اضافه کردن تیوسولفات با استفاده از تیوسولفات سدیم با افزودن غلظت های 0/002، 0/02 و 0/2 مولار تیوسولفات به محلول 0/2 مولار سدیم کلراید انجام شد. از تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی برای مطالعه تأثیرات دمای پیرسازی وغلظت تیوسولفات بر شکل حفره ها استفاده شد. مقاومت به خوردگی حفره¬ای فولاد در دماهای مختلف پیرسازی و غلظت های مختلف تیوسولفات با انجام آزمایش های پتانسیودینامیک و پتانسیواستاتیک در محلول 0/2 مولار سدیم کلراید و در دمای محیط بررسی شد. از روش¬های آماری برای نشان دادن تأثیر دمای پیرسازی و غلظت تیوسولفات بر رفتار خوردگی حفره ای فولاد استفاده شد. نرخ جوانه زنی و حاصل ضرب پایداری حفرات ناپایدار به عنوان تابعی از دمای پیرسازی و غلظت تیوسولفات تعیین شدند. ریزساختار فولاد در شرایط پس از پیرسازی عمدتاً شامل زمینه¬ی مارتنزیتی بود. نتایج آماری آزمون پتانسیودینامیک نشان داد که پتانسیل حفره¬دار شدن فولاد در اثر افزایش دمای پیرسازی به ℃ 620 کاهش یافته است. شدت جریان و حاصل ضرب پایداری حفرات ناپایدار در دمای ℃ 620 افزایش یافته و شعاع حفرات کاهش یافته است. همچنین، فرکانس وقوع حفرات ناپایدار در اثر افزایش دمای پیرسازی به ℃620 افزایش یافته است. مجموع پارامترهای ذکرشده، موجب می گردد که پتانسیل حفره دارشدن فولاد زنگ نزن رسوب سخت شونده ی 4-17 با افزایش دمای پیرسازی به ℃620 کاهش یابد. در حضور غلظت 0/02 مولار تیوسولفات، پتانسیل حفره دارشدن نمونه های پیرشده در دماهای ℃550 و℃620 افت قابل توجهی نشان می دهد درحالی که تفاوت قابل ملاحظه ای در پتانسیل حفره دارشدن نمونه پیرشده در دمای ℃480 مشاهده نمی شود. کاهش قابل توجه در پتانسیل حفره دارشدن نمونه ℃480 در حضور غلظت 0/2 مولار تیوسولفات رخ می دهد. در حضور تیوسولفات جریان بیشینه، شدت جریان، شعاع وحاصل ضرب پایداری حفرات ناپایدار افزایش می یابد. همچنین، حضور تیوسولفات منجر به افزایش فرکانس وقوع حفرات ناپایدار می گردد. مجموع پارامترهای بیان شده باعث می گردد که پتانسیل حفره دار شدن فولاد زنگ نزن رسوب سخت شونده 4-17 در حضور تیوسولفات به میزان قابل توجه کاهش می یابد.

این ازمایش به منظور تعیین ترکیبات شیمیایی گیاه مرتعی مستار، در مراحل مختلف رشد و تعیین فراسنجه های تجزیه پذیری گیاه مستار عمل آوری شده با اوره انجام شد. بدین منظور گیاه مرتعی مستار از مراتع اطراف روستای گزیک واقع در 35 کیلومتری شهرستان بیرجند در سه مرحله ی رویشی در اوایل فروردین ماه، مرحله دوم در اوایل اردیبهشت و مرحله بذردهی در اواخر اردیبهشت برداشت شد. عمل آوری نمونه های مرحله گلدهی در چهار تیمار (0%، 2%، 4% و 6% ) با چهار تکرار برای هر تیمار به مدت چهار روز در کیسه های پلاستیکی انجام شد. میزان پروتئین خام و خاکستر با پیشرفت مرحله رشد کاهش، والیاف نا محلول در شوینده خنثی و اسیدی افزایش یافت. عمل آوری با اوره میزان پروتئین خام گیاه مستار را افزایش داد ولی روی سایر ترکیبات تاثیر معنی دار آماری نداشت (05/0p<). ضرایب تجزیه پذیری a و bماده خشک نمونه های عمل آوری شده تحت تاثیر عمل آوری قرار نگرفت و ثابت نرخ تجزیه ماده خشک بیشترین مقدار را درتیمار چهار نشان داد. ضریب تجزیه پذیری a پروتئین خام مستار در تیمارچهار بیشترین مقدار را داشت ولی این تفاوت معنی دار نبود (05/0p<). بیشترین میزان a الیاف نامحلول در شوینده ی خنثی مربوط به تیمار چهار بود که با تیمار شاهد تفاوت معنی دار آماری داشت. ضرایب b و c الیاف نامحلول در شوینده ی خنثی نیز تحت تاثیر عمل آوری قرار نگرفت. در کل عمل آوری با اوره تاثیر معنی دار آماری روی تجزیه پذیری گیاه مرتعی مستار نداشت.