استفاده از شیوه های غیر رسمی از جمله سازش جهت حل و فصل اختلافات دارای امتیازاتی است که در دهه های اخیر قرن 21 مورد توجه افراد و دولتها قرار گرفته است. قانونگذار ایرانی فصل نهم قانون آیین دادرسی مدنی را به این شیوه اختصاص داده مضافاً آنکه در طول دهه های اخیر نیز به این امر مهم بی توجه نبوده است و مقرراتی جهت حل و فصل اختلافات از طریق صلح و سازش به تصویب رسانده است و نیز گاهی برای تأمین این منظور شوراها و هیئت های حل اختلاف مردمی نیز تأسیس کرده است. از طرفی در صحنه جهانی کنوانسیون ها و قوانین نمونه ای در خصوص شیوه های حل اختلاف غیر قضایی به تصویب رسیده است که از جمله آن می توان به قانون نمونه سازش تجاری بین المللی آنسیترال اشاره کرد که به دلیل جامعیت آن نسبت به قوانین ایران مبنای مناسبی جهت رفع نواقص مقررات داخلی در این خصوص است