نثر عرفانی به منظور بیان تعالیم طریقت و تسهیل در روشنگری مفاهیم حقیقت، از استشهاد شعری، در کلام خود استفاده فراوان کرده است. اشعار مولوی به دلیل برخورداری از برجستگی لفظی و معنایی، مورد توجَه عارفان و به ویژه نویسندگان متون عرفانی بوده است. در این پایان نامه، به منظور نشان دادن کمّ و کیف بهره گیری این نویسندگان و میزان تأثیرپذیری آنان از مثنوی و مشی عرفانی مولوی، پس از شناسایی متون عمده عرفانی تا قرن دهم، به استشهاد متون مورد نظر از اشعار مولوی پرداخته و کارکردها و ارتباط آن ها را با متن و بافت موقعیتی آن مورد مطالعه و بررسی قرار داده ایم. نتایجی که از این بررسی حاصل آمده حاکی از اندیشه های مولوی در تفکّر عرفانی جریان های پس از وی بوده است. این پژوهش مشتمل بر پنج فصل: مفاهیم، تعاریف و کلیَات، تحلیل کاربرد ابیات استشهادی مولوی در متون نثر، ابیات استشهادی مولوی در متون نثر عرفانی تا قرن دهم، تحلیل آماری و تدوین جداول و نمودارها و نتیجه گیری نهایی می باشد.