این پژوهش، با عنوان «راه کارهای کارآمدسازی آموزه های قرآن برای تعلیم و تربیت قرآنی کودکان» در سه فصل به شرح ذیل، نکات را تدوین و ارایه نموده است. فصل اول این پژوهش، به شناخت واژگان مرتبط با موضوع، مانند تربیت، کودک، اصل و روش و نیز بیان اهمیت و ویژگی های دوران کودکی اختصاص یافته است. در فصل دوم، به مجموعه اصول و روش های تربیتی متناسب با آن ها اشاره شده است که عبارتند از: اصل تمکّن و رعایت تفاوت های فردی و روش های آن مانند آموزش تدریجی و توجه به فطرت در تربیت قرآنی و... ؛ اصل سهولت و روش مدارا و گذشت؛ اصل تکریم و روش های آن مانند انتخاب نام زیبا، سلام کردن به کودکان و...؛ اصل مداومت و محافظت بر عمل و روش تمرین و تکرار؛ اصل تعقّل و تفکّر و مجموعه روش های اکتشافی مانند تحریک حس کنجکاوی و...؛ اصل انگیزش احساسات و عواطف و روش های محبت، استفاده از روش-های هنری در تربیت قرآنی (مانند تصویرگری، تمثیل و تشبیه، قصه گویی، شعر و سرود، طرّاحی و نقّاشی)، تشویق، روش بازی های تربیتی؛ اصل آراستگی و روش آراستن ظاهر و روش تزیین کلام. هم چنین به نحوه کارآمدی هر اصل در امر تعلیم آموزه های قرانی به کودکان، اشاره شده است. پس از تبیین مجموعه اصول و روش ها، در فصل سوم، ضمن معرفی نهادهای مسئول کارآمدسازی آموزه های قرآنی مشتمل بر خانواده، مدرسه، رسانه ملی، مساجد، دارالقرآن ها و مهدهای قرآنی و... از مسئولیت های هر یک در این حیطه، هم چون جامعیت آموزش، استفاده از روش های هنری، توانمند کردن مربّیان قرآن و... سخن به میان رفته است. واژگان کلیدی: تربیت قرآنی، تربیت دینی، کودکان، روش، اصول، نحوه کارآمدی، آموزه های قرآن