مهم ترین مسئله ای که ذهن بشر را از زمان های دور تاکنون به خود مشغول ساخته، مسئله مرگ و زندگی است. ایلیا ابوماضی شاعرپر آوازه ی معاصر عربی از این مسئله غافل نبوده، و تلاش نموده که از زاویه دید خود در آن به تأمل بپردازد، و راز آن را بگشاید. او یکی از بنیان گذاران ادبیات مهجر به حساب می آید که با همفکرانش تحولی در ادبیات معاصر عربی به وجود آوردند و در این راه به موفقیت های بزرگی دست یافتند. ابوماضی از جمله کسانی ست که حامل پرچم تجدید در شعرعربی بود. تأمل و تأمل گرایی به عنوان تفکر عمیق یکی از ویژگی های ادب مهجری است و ابوماضی در میان شاعران مهجری به این گرایش شناخته شده و بیش از دیگران این مسئله و موضوعات مربوط به آن از جمله، تأمل در مرگ و زندگی را منعکس کرده است. او با قصایدش در اعماق انسان نفوذ و صورت های معنوی مختلفی را در عمق جان او می نشاند و در این راستا، تأمل در مرگ و زندگی قسمت زیادی از اشعار او را به خود اختصاص داده است. ابوماضی میان شعر و زندگی ارتباط برقرار نموده و با توصیه به بهره بردن از زیبائی های زندگی و بهتر زیستن، برای وصول به تعالی و سعادت دنیوی فرصت را غنیمت شمرده و راه صحیح تعامل با خود و سایر مظاهر زندگی از جمله انسان ها و موجودات را نشان می دهد. او در مورد مرگ نیز همچون فلاسفه به تأمل می پردازد و اگر چه آن را هدیه ای از جانب خداوند می داند، اما در آن دچار سرگردانی می شود و در نهایت راه گریزی از تسلیم شدن در برابر مرگ نمی یابد. درمورد جهان پس از مرگ و سرنوشت انسان تفکر و دیدگاه او با دیگران متفاوت است. این پایان نامه به روش کتابخانه ای به تحلیل تأملات ایلیا ابوماضی در دو مقوله مرگ و زندگی می پردازد و نشان می دهد که ابوماضی نگاهی خوشبینانه و سرشار از امید به زندگی دارد و می کوشد تا این دیدگاه را به مخاطبانش منتقل نماید. اگر چه، از دیدگاه او نگاه به زندگی، بدون مرگ باعث درک ناقص از پدیده حیات می شود. ابوماضی در مورد مرگ هم به این نتیجه می رسد که مرگ همه را فرا می گیرد، اما در مورد عالم پس از مرگ تأملاتش نتایج چندان واضحی در بر ندارد.