پیر بوردیو یکی از مشهورترین جامعه شناسان فرانسوی است. او نظریه خودرا برای فراروی از دو رویکرد ناسازگار عینیت گرایی و ذهنیت گرایی، تأسیس می کند. نظریه میدان او بر اساس فلسفه رابطه گرا، برای تبیین واقعیات اجتماعی مولفه های مختلفی را در ارتباط با هم برای توضیح کنش در نظر می گیرد. مفاهیم اصلی او در این رویکرد عادت واره و میدان هستند که کنش را حاصل دیالکتیک بین آنها معرفی می کند. او در کتاب های میدان تولید فرهنگی و قواعد هنر درباره برساخت اجتماعی هنر و ادبیات صحبت می کند. او بعد از تشریح ساختار و ماهیت میدان هنر در دنیای مدرن به بحث درباره ارزش زیبایی شناسی و قضاوت زیبایی شناسی پرداخته و نقش هنرمندان را در این ساختار تبیین می کند. به اعتقاد او فلسفه ناب زیبایی شناسی با نگاه ذات گرایانه ای که به هنر دارد، با گسست از تاریخ اجتماعیِ هنر و تاریخ سنتی هنر با اصطلاح آفرینش هنری تنها هنرمند را خالق اصلی اثر هنری در نظر گرفته و سخنی از مجموعه ای که در حوزه هنری در برساخت مفاهیمی چون هنر، قضاوت زیبایی شناسی و هنرمند دارد، به میان نمی آورد. او در این دو کتاب همچنین به تحلیل میدانی رمان تربیت احساسات فلوبر پرداخته و روش ساختار گرایی تکوینی خود را با استفاده از تشریح میدان قدرت و ساختار همگنی که با میدان ادبی دارد، توضیح می دهد. این مجموعه سعی دارد با تکیه بر نظریه میدان بوردیو به توصیف و تحلیل دیدگاه بوردیو در زمینه هنر بپردازد.