افیولیت ملانژ بافت بخشی از کمربند افیولیت ملانژهای ایران مرکزی است که در ارتباط با بسته شدن سرشاخه های اقیانوس نئوتتیس در اواخر کرتاسه و اوایل پالئوسن جایگزین شده و شامل توالی کامل اما در هم ریخته ای از همه سنگ های ستون دروغین استراتیگرافی افیولیت در یک زمینه سرپانتینی می باشد. از جمله سنگ های دگرگونی موجود در افیولیت ملانژ بافت آمفیبولیت ها هستند که در سه منطقه اصلی یعنی شمال بافت، رزکوئیه و شمال شرق بافت مورد مطالعه قرار گرفتند. از لحاظ مشخصات صحرایی آمفیبولیت های شمال بافت در قالب لایه های حاصل از تفریق دگرگونی دایک های دولریتی رخنمون داشته، درحالیکه در منطقه رزکوئیه نواربندی متناوبی از لایه های تیره آمفیبولیت و لایه های روشن عمدتا اپیدوتی شده دیده می شود. آمفیبولیت های شمال شرق بافت کاملا دگرسان بوده و آثار گسل و چین خوردگی در لایه های آمفیبولیتی مشاهده می گردد. مطالعات پتروگرافی نشانگر وجود کانی های آمفیبول، پلاژیوکلاز، اسفن، آپاتیت و کانی های اوپک در آمفیبولیت های هر سه منطقه می باشد. در مقاطع میکروسکوپی شمال شرق بافت علاوه بر کانی های مذکور، کلریت و کلسیت نیز وجود دارد. لایه های روشن در رزکوئیه از اپیدوت، پلاژیوکلاز، کلسیت و رگه های پرهنیت تشکیل شده اند. بر اساس نتایج آنالیز ژئوشیمیایی سنگ کل، آمفیبولیت های شمال و شمال شرق بافت دارای ماهیت تولئیتی بوده وسنگ مادر آنها در محدوده پشته میان اقیانوسی قرار می گیرد و آمفیبولیت های رزکوئیه با دو ماهیت تولئیت حدواسط و آلکالن خاستگاه درون صفحه ای داشته و سنگ مادر آنها در محدوده صفحات درون اقیانوسی واقع می شود.