پایداری، دیدگاه هزاره سوم تمدن انسانی تلقی شده ونیل به آن شرط لازم برای تداوم بقا بر روی زمین شمرده می شود. توسعه پایدار یکی ازضروری ترین چالش های فراروی بشر در دنیای امروز است. پایداری در حقیقت برای بهبود شرایط زندگی در شهرهای جهان و کاهش نفوذ آنها بر محیط زیست جهانی است. رشدجمعیت تحمیلبزرگیبر محیططبیعیاستکهدرزمانمامنجربهتغییراتآبوهوایی،حفرهدرلایهاوزون،زوالگونههاوسکونتگاههای طبیعیگردیدهاستکهنتیجهآنتغییرفرهنگمصرفوتغییررویکردانساننسبتبهطبیعتمیباشد بهدنبالاینتغییرات،مفهومتازهایباعنوانتوسعهپایدارمطرحشدهودرنتیجهبهدلیلنقشمهممحیطساختهشده درجریانتوسعهپایدار،معماریپایدارموردتوجهصاحب نظرانقرارمیگیرد. پس از پشت سرگذاشتن معماری مدرن و پست مدرن قرن بیستم ،در سال های اخیر توجه به معماری انسان گرا به عنوان اثری که بتواند پاسخ گوی نیازهای انسان در ابعاد مختلف باشد، منجر به شکل گیری رویکردی شد که با عنوان رویکرد اجتماعی شناخته می شود.این نگرش در کنار نگرش دیگری که توسعه پایدار به معماری داد،یا همان معماری پایدار، باعث ایجاد رویکردی جدید با عنوان پایداری اجتماعی در معماری گردید. بطور کلی مباحث پایداری در معماری را می توان در دو حوزه پایداری کالبدی و غیر کالبدی پی گرفت. پایداری اجتماعی در مقابل پرداختن به پایدارسازی کالبدی برای سال های طولانی، بیشتر بر منطبق ساختن فضا با الگوهای رفتاری زمان حال و افزایش کیفیت جریان زندگی تمرکز می کند. اما برای طولانی تر شدن دوام این جریان زندگی، باید معیارهایی را در طراحی در نظر گرفت که فضا را انعطاف پذیر نمایند. به این ترتیب در طول زمان که الگوهای رفتاری تغییر می کنند، همچنان می توانند در ظرف فضایی انعطاف پذیری که قبلا در آن جای گرفته بودند جاری گردند. این پژوهش عمدتا به روش کیفی صورت گرفته است، اما فارغ از روش کمی نیز نیست.جهت گیری ساختمان، زاویه سقف ها، انحراف پنجره ها، ضریب جذب و هدایت گرمایی مصالح، عمق و زاویه سایه بان ها و غیره،همه از جمله مواردی هستند که به روش کمی مورد بررسی قرار می گیرند. در طراحی مجموعه نیز هر دو جنبه پایداری، یعنی پایداری اقلیمی و پایداری اجتماعی یا به عبارت دیگر پایداری کالبدی و غیر کالبدی مورد توجه قرار گرفته شده است.