مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسه ی سبک ها و اختلالات توجه در بیماران اسکیزوفرن مثبت، اسکیزوفرن منفی، افسرده ی اساسی و دوقطبی با توجه به علائم بالینی آن ها بود. روش: این پژوهش از نوع علی – مقایسه ای می باشد. بدین منظور با روش نمونه گیری در دسترس، 13 بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی مثبت، 14 بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی منفی، 20 بیمار مبتلا به افسردگی اساسی، 20 بیمار مبتلا به اختلال دوقطبی و 20 فرد بهنجار انتخاب و بر اساس متغیرهای سن، جنسیت، سطح تحصیلات و وضعیت تاهل همتا شدند و سبک های توجه، توجه انتخابی و نگهداشت توجه در آن ها به ترتیب به وسیله ی پرسشنامه ی سبک های توجه، آزمون استروپ و آزمون عملکرد پیوسته ارزیابی شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس چند متغیره و آزمون تعقیبی lsd تحلیل شد. یافته ها: نتایج حاکی از آن بود که بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی منفی، اسکیزوفرنی مثبت، افسردگی اساسی و دوقطبی در سه مولفه ی پرسشنامه سبک های توجه (حواسپرتی، فشار زیاد و ظرفیت پردازش) به طور معناداری عملکرد ضعیف تری نسبت به گروه بهنجار داشته اند، اما در مولفه ی کنترل توجه تفاوت معناداری نشان ندادند و تنها گروه اسکیزوفرن مثبت و افسرده ی اساسی در مولفه ی کنترل مفهومی در مقایسه با گروه بهنجار تفاوت معنادار داشتند. تمام گروه های بالینی در همه ی مولفه های آزمون استروپ با یکدیگر تفاوت معنادار داشتند و همچنین تمام گروه های بالینی در سه مولفه ی آزمون cpt (خطای حذف، نمره کل پاسخ های درست و زمان واکنش) در مقایسه با گروه بهنجار تفاوت معنادار نشان دادند اما در مولفه ی خطای ارائه پاسخ تنها بیماران اسکیزوفرنی منفی تفاوت معنادار نشان دادند. هیچ کدام از این آزمون ها تفاوت معناداری بین گروه های بالینی نشان ندادند. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی منفی، اسکیزوفرنی مثبت، افسردگی اساسی و دوقطبی در سبک های توجه، توجه انتخابی و نگهداشت توجه با افراد بهنجار تفاوت دارند اما تفاوت بین گروه های بیمار در این مولفه ها معنادار نبود.