در این تحقیق اثرات ضدباکتریایی اسانس¬های 4 گیاه دارویی زنیان (carum copticum)، شوید (anethum graveolens)، رازیانه (foeniculum vulgare) و نعناع فلفلی (mentha piperita)، بر سه باکتری بیماری¬زا (vibrio parahaemolyticus، vibrio harveyi و vibrio damsela) مورد بررسی قرار گرفت. برای تعیین حداقل غلظت بازدارندگی (mic)از روش استاندارد میکرودایلوشن (broth microdilution) استفاده شد و حداقل غلظت باکتری¬کشی (mbc) با استفاده از مقادیر mic هر اسانس تعیین شد. نتایج نشان داد که کمترین میزان mic مربوط به اسانس زنیان برابر با 1 میلی¬گرم بر میلی لیتر علیه باکتری v. parahaemolyticus بوده و مقدار mbc این اسانس، دو برابر مقدار mic یعنی 2 میلی¬گرم بر میلی¬لیتر بدست آمد. بیشترین میزان mic مربوط به اسانس نعناع فلفلی برابر با 16 میلی-گرم بر میلی¬لیتر علیه باکتری v. harveyi بوده و مقدار mbc این اسانس 32 میلی¬گرم بر میلی¬لیتر بود. بیشترین قطر هاله مهاری مربوط به اسانس زنیان، در غلظت 32 میلی¬گرم بر میلی¬لیتر علیه باکتری v. parahaemolyticus و کمترین قطر هاله مهاری در همین غلظت مربوط به اسانس نعناع فلفلی بر باکتری v. harveyi بود. نتایج نشان داد که از بین اسانس¬های مورد بررسی اسانس زنیان عملکرد قوی تری داشته و باکتری¬ها نسبت به این اسانس حساس¬تر بودند و اما اسانس نعناع فلفلی، اثر ضدباکتریایی ضعیف¬تری داشته و باکتری¬ها نسبت به این اسانس در مقایسه با سایر اسانس¬ها مقاوم¬تر بودند. حساس-ترین و مقاوم¬ترین باکتری¬ها نسبت به اسانس¬های مورد مطالعه به ترتیب باکتری v. parahaemolyticus و v. harveyi بودند.

به دلیل عوارض جانبی داروهای شیمیایی و محدودیت استفاده از آن ها، گرایش به استفاده از گیاهان دارویی افزایش یافته است. با گسترش صنعت پرورش آبزیان، وقوع بیماری باکتریایی اجتناب ناپذیر بوده و در این تحقیق اثرات ضد باکتریایی اسانس چهار گیاه دارویی نعناع (mentha spicata)، میخک هندی (eugenia caryophyllata)، زیره سبز cuminum cyminum)) و رزماری(officinalis rosmarinus) بر باکتری های vibrio parahaehaemolyticus ، vibrio harveyi ، vibrio damsela و yersinia ruckeri مورد بررسی قرار گرفته است. روش رقیق سازی در محیط مایع (broth- microdilution) برای تعیین حداقل غلظت مهار رشد (mic) استفاده گردیده و سپس بوسیله ی mic، حداقل غلظت باکتری کشی (mbc) هر اسانس تعیین شد. به منظور مقایسه اثرات اسانس ها، اندازه گیری قطر هاله ی عدم رشد باکتری بدست آمده از روش انتشار دیسک (disk diffusion) انجام شد. نتایج نشان داد که باکتری ویبریو هاروی نسبت به سایر باکتری های مورد مطالعه مقاوم تر بوده و اسانس میخک نسبت به اسانس های مورد مطالعه دارای قدرت مهاری بیشتری می باشد. کمترین mic و mbc به ترتیب 2 و 4 میلی گرم در میلی لیتر مربوط به اسانس های میخک و نعناع علیه باکتری ویبریو پاراهمولیتیکوس و بیشترین مقدار mic و mbc به ترتیب 8 و 16 میلی گرم در میلی لیتر مربوط به اسانس نعناع و زیره علیه باکتری ویبریو هاروی بدست آمد. بیشترین قطر هاله ی عدم رشد باکتری ها مربوط به اسانس میخک هندی به قطر 12 میلی متر برای باکتری ویبریو دامسلا بود اسانس رزماری دارای قدرت پایینی در مهار باکتری ها بود. بطور کلی، نتایج این تحقیق نشان می دهد که اسانس میخک دارای قدرت بالایی در مهار باکتری ها بوده و پیشنهاد می گردد که با استخراج ماده موثره این اسانس برای کنترل بیماری های باکتریایی آبزیان استفاده شود.

به منظور بررسی تاثیر میزان لارو شیرونومیده در مقایسه با غذای کنسانتره برعملکرد رشد، شاخص های کارایی تغذیه، رسیدگی جنسی و میزان بازماندگی ماهی رزی بارب، تعداد 180 عدد بچه ماهی رزی بارب با میانگین وزنی 0/004±0/03 گرم به طور کاملا تصادفی در چهار گروه آزمایشی در 12 عدد آکواریوم 50 لیتری (چهار تیمار و سه تکرار) با تراکم 15 عدد ماهی در هر آکواریوم، با شرایط یکسان محیطی توزیع شدند. سپس ماهیان در چهار تیمار شامل تیمار 100 درصد غذای کنسانتره (تیمار شاهد)، 30 درصد لارو شیرونومیده و 70 درصد غذای کنسانتره، 50 درصد لارو شیرونومیده و 50 درصد غذای کنسانتره و در نهایت 70 درصد لارو شیرونومیده و 30 درصد غذای کنسانتره به مدت 16 هفته تغذیه شدند. میزان غذادهی 5 درصد وزن زیتوده و طی سه نوبت در روز بود. طبق نتایج بدست آمده هرچه درصد لارو شیرونومیده نسبت به غذای کنسانتره در جیره غذایی ماهی رزی بارب بیشتر شد، میزان شاخص های رشد و کارایی تغذیه و رسیدگی جنسی به طور معنی داری بهبود یافت (p<0/05). نتایج نشان داد اگرچه در تیمار 30 درصد غذای کنسانتره و 70 درصد لارو شیرونومیده تلفات بیشتری نسبت به سایر تیمارها مشاهده شد، اما شاخص های رشد و شاخص های تغذیه ای بالاتر از سایر تیمارها بود و ماهیان زودتر به رسیدگی جنسی رسیدند (p<0/05). در کل نتایج نشان دادند که استفاده از لارو شیرونومیده در جیره غذایی ماهی باعث کاهش ضریب تبدیل غذایی و هزینه های تولید شده و به سودآوری بیشتر منجر می شود.

روتیفرها گروهی از زئوپلانکتون¬ها می¬باشند که در اکوسیستم¬های آب شیرین اهمیت بالایی دارند، همچنین این موجودات به عنوان مدل¬هایی در مطالعات اکوتوکسیکولوژی معرفی شده اند. یکی از مهم-ترین عواملی که امروزه با توجه به روند رو به رشد صنعت و تکنولوژی خطرات آن احساس میشود سموم آفت کش است که با ورود به اکوسیستم¬های آبی می¬توانند موجبات تخریب جوامع آبزیان را فراهم کنند. از این رو غلظت کشنده (lc50 24h) سموم حشره کش دلتامترین و ایمیداکلوپراید که از آفت کش¬های پر مصرف در منطقه سیستان می¬باشند تعیین و تاثیر آن¬ها بر تولید مثل و رشد جمعیت روتیفر آب شیرین (brachionus calyciflorus) مورد بررسی قرار گرفت. جلبک تک سلولی کلرلا(chlorella vulgaris) به عنوان غذای روتیفر استفاده شد. روتیفرها به منظور سازگاری با محیط و بدست آوردن میزان مورد نیاز تخم خفته به مدت حداقل سه ماه در آزمایشگاه، در دمای 25 درجه سانتیگراد و در نور 3000 لوکس با دوره تاریکی و روشنایی 16:8 نگهداری و کشت شدند و سپس غلظت کشنده 24 ساعته(lc5024h) سموم حشره کش ایمیداکلوپراید و دلتامترین بر اساس روش استاندارد o. e. c. d. برای روتیفر آب شیرین بدست آمد. میزان غلظت کشنده (lc50) حشره کش¬های دلتامترین و ایمیداکلوپراید برای روتیفر آب شیرین b.calyciflorus به ترتیب mg/ l 1/06 و mg /l 124/54 تعیین شد. بر اساس این غلظت¬ها، تیمار¬های مختلف تعیین شد و سطح پاسخ جمعیت روتیفر b.calyciflorus نسبت به چهار غلظت مختلف از حشره کش¬های دلتامترین(0/05،0/10، 0/21 و mg/ l 0/53 ) و ایمیداکلوپراید(6/22، 12/45، 91/2424/91 و mg/ l 62/27) به همراه یک تیمار شاهد مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که اختلاف تراکم روتیفر¬ها در تمام تیمار¬ها، در روز دهم آزمایش با گروه شاهد معنی دار بود (0/05>p). برای سم دلتامترین در غلظت mg/ l 0/05 و برای سم ایمیداکلوپراید در غلظت mg/ l 6/22 نرخ رشد ویژه (به ازای روز) با گروه شاهد اختلاف معنی داری نداشت(0/05>p). نسبت ماده¬های دارای تخم به ماده¬های فاقد تخم و نسبت ماده¬های میکتیک به آمیکتیک در تمام غلظت¬های هر دو حشره کش در مقایسه با نمونه¬های شاهد به طور معنی داری تحت تاثیر قرار گرفت. افزایش نسبت ماده¬های میکتیک به آمیکتیک در روز¬های آخر آزمایش نشان دهنده غالب شدن تولید مثل جنسی در چرخه زندگی روتیفر است. برای غلظت¬ mg l-1 0/53 حشره کش دلتامترین و غلظت mg/ l 62/27 حشره کش ایمیداکلوپراید به علت توقف رشد و تولید مثل، شاخص نسبت ماده¬های میکتیک به آمیکتیک تعریف نشد.

هدف از این مطالعه، بررسی تأثیر نسبت¬های مختلف پروتئین خام به انرژی جیره بر شاخص¬های رشد و ترکیبات بدن بچه ماهیان بستر می¬باشد. بدین منظور، 240 قطعه بچه ماهی بستر با میانگین وزن و طول به ترتیب، 13/37±358/4 گرم و 2/30±47/38 سانتی¬متر، در چهار تیمار (60 قطعه در هر تیمار) و سه تکرار برای هر تیمار اختصاص داده شدند. تیمارها با چهار جیره غذایی شامل: 31/67، 35/54، 40/86 و 41/5 درصد پروتئین خام و انرژی به ترتیب، 4777، 4800، 5344 و 5366کیلوکالری بر کیلوگرم به مدت هشت هفته و روزانه به میزان 1/5 درصد وزن بدن تغذیه شدند. نتایج به دست آمده تفاوت معنی¬داری را در شاخص¬های مختلف مورد بررسی نشان داد (0/05>p). به طوری که ماهیان تغذیه شده با جیره حاوی 40/86 درصد پروتئین خام و 5344 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی بالاترین افزایش وزن (bwi)، شاخص وضعیت (cf)، ضریب رشد ویژه (sgr)، ضریب رشد روزانه (adg)، ضریب کارآیی تغذیه (fe)، پروتئین تولید شده (ppv) و بهترین ضریب تبدیل غذایی (fcr) را نشان دادند. بالاترین میزان کارآیی پروتئین (per) نیز در جیره با 54/35 درصد پروتئین خام و 4800 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی به دست آمد که اختلاف معنی¬داری با سایر تیمارها نداشت (0/05<p). مقایسه ترکیب شیمیایی لاشه ماهیان مورد آزمایش نیز تفاوت معنی¬داری را بین تیمارها نشان داد (0/05>p). به طوری که بیشترین رطوبت و خاکستر لاشه در تیمار با 35/54 درصد پروتئین خام و 4800 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی به دست آمد(0/05>p). همچنین، بیشترین پروتئین خام لاشه در تیمار 40/86 درصد پروتئین خام و 5344 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی بود(0/05>p). بیشترین چربی لاشه نیز در تیمار 41/5 درصد پروتئین خام و 5366 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی مشاهده شد(0/05>p). نتایج به دست آمده نشان داد که جیره حاوی 40/86 درصد پروتئین خام و 5344 کیلوکالری بر کیلوگرم انرژی برای بچه ماهیان بستر بهینه و مناسب می¬باشد.

بدین منظور، تعداد 150 عدد بچه ماهی پنگوسی با میانگین وزنی 1/94 ± 7/51گرم به¬طور کاملاً تصادفی در پنج گروه آزمایشی در 15 عدد وان پلاستیکی 60 لیتری (پنج تیمار و سه تکرار) با تراکم 10 عدد ماهی در هر وان، با شرایط یکسان محیطی توزیع شدند. پس از یک هفته سازگاری، ماهیان با پنج سطح صفر، 50، 100، 150 و 200 گرم پودر تفاله گوجه¬فرنگی در کیلوگرم جیره، به مدت 8 هفته تغذیه شدند. میزان غذادهی 3% وزن توده زنده و طی دو نوبت در روز بود. طبق نتایج به دست آمده، افزودن پودر تفاله گوجه¬فرنگی به جیره غذایی ماهی پنگوسی تا سطح 200 گرم به ازای هرکیلوگرم غذا، باعث بهبود جزئی شاخص¬های رشد، کارایی تغذیه و ترکیب لاشه در این ماهی شد اما اختلاف معنی¬داری را با تیمار شاهد نشان نداد. همچنین بر اساس آنالیز شیمیایی ترکیب لاشه، مقدار چربی لاشه در تیمار حاوی 200 گرم پودر تفاله گوجه¬فرنگی به طور معنی¬داری کمتر از تیمار شاهد بود (p< 0/05). نتایج نشان داد افزودن این محصول در سطح 200 گرم بر کیلوگرم جیره، علاوه بر این که باعث افزایش رشد ماهی و بهبود کیفیت گوشت ماهی می¬شود، هزینه¬های تولید را نیز کاهش داده و می¬تواند منجر به سودآوری بیشتر شود.

این تحقیق به منظور بررسی تأثیر پودر پیاز خوراکی بر شاخص های رشد و بازماندگی میگوی پا سفید غربی در پنج تیمار تغذیه ای و سه تکرار به ازای هر تیمار، به ترتیب حاوی صفر، 0/5، 1، 1/5 و2 درصد پودر پیاز به ازای هر کیلوگرم جیره، طی مدت هشت هفته انجام شد. 675 عدد پست لارو میگوی پا سفید غربی با میانگین وزنی 01/0±0/07 گرم تهیه شده و جهت سازگاری به مدت دو هفته قبل از شروع آزمایش در شرایط آزمایشگاهی نگهداری و با جیره تجاری فاقد پودر پیاز غذادهی شدند. غذادهی در طی دوره آزمایش هفت درصد وزن زی¬توده انجام شد. میگوهای تحت آزمایش هر دو هفته یک بار زیست¬سنجی شده و طول و وزن آن¬ها ثبت شد. در پایان دوره آزمایش، شاخص¬های رشد، بقاء و ترکیب لاشه (رطوبت، چربی، خاکستر، پروتئین خام) مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج این تحقیق نشان داد که در تیمارهای حاوی پودر پیاز میزان رشد و بازماندگی نسبت به شاهد افزایش یافته است که در این بین بیشترین رشد میگوها در تیمار تغذیه ای حاوی 1٪ پودر پیاز بوده و نسبت به گروه شاهد افزایش معنی¬داری نشان داد (0/05 <p). بیشترین درصد بازماندگی نیز در گروه های تیماری 0/5٪ پودر پیاز مشاهده شد که نسبت به تیمار شاهد تفاوت معنی¬داری نشان داد (0/05< p). تولید نهایی نیز در تیمار 1٪ نسبت به تیمار شاهد به طور معنی¬داری افزایش یافت (0/05< p). در فاکتورهای تجزیه لاشه، میزان خاکستر لاشه میگوهای تغذیه شده با پودر پیاز به مراتب بیشتر از تیمار شاهد بود(0/05< p). در شوک شوری و فرمالین، بیشترین میزان بازماندگی در میگوهای تحت تیمار 1 درصد پودر پیاز مشاهده شد(0/05< p). به طورکلی بهترین رشد و بازماندگی در بین تیمارهای پودر پیاز مربوط به پست لاروهای تغذیه شده از جیره حاوی 1٪ پودر پیاز به دست آمده است.

چکیده ندارد.