زیب النساء بیگم هندوستانی متخلص به مخفی از شاعران اواخر قرن یازدهم و اوایل قرن دوازدهم هجری است که از او به عنوان یک شاعر پارسی¬گوی سبک هندی یاد می¬کنند. او برای زیبا سازی کلام و افزودن بر حسن تأثیر اشعار خود از فنون بلاغی مختلف بهره گرفته که در این بین کاربرد عناصر بدیعی به عنوان عوامل زیبایی¬آفرین در شعرش سهم عمده¬ای را دارا می¬باشد. این پژوهش با هدف تحلیل و بررسی عناصر بدیعی از دیدگاه زیبایی شناسی و میزان کاربرد و بسامد هر یک از عناصر زیبایی آفرین در دیوان مخفی به شیوه¬ی توصیفی – تحلیلی صورت گرفته، و در پایان هر بخش و روش زیبایی¬آفرین جدول آماری ارائه شده است. نتیجه¬ی این پژوهش این است که زیب النساء برای زیبایی و تأثیرگذاری شعرش از عناصر و فنون بدیعی استفاده نموده است، و همچنین عناصر بدیعی به¬کار رفته در دیوان مخفی، سبب شده است که شعرش روان، ساده و قابل فهم و به دور از هر گونه تکلّف شاعرانه باشد