بقای سازمان ها در دنیای رقابتی و بازارهای پیچیده داخلی و بین المللی امروز؛ منوط به خلاقیت و نوآوری همگانی است. یادگیری مهمترین سازوکار انباشت دانش، نوآوری و رشد است. این دانش در سازمان بوجود می آید، منتها تعامل آنها با دیگر سازمان ها و (حضور نظام ملی نوآوری) نقش بسیار مهمی در فرایند خلق و انتشار دانش ایفا می کند. نظام ملی نوآوری مجموعه ای است از نهادهای مجزا که به تنهایی یا به صورت مشترک در توسعه و انتشار فناوری های جدید شرکت می کنند. علی رغم وجود مطالعات متعدد در زمینه ارتباط نهاد های مختلف در یک نظام نوآوری، می توان گفت در مطالعات داخلی انجام شده در این حوزه به تفکیک منابع نوآوری پرداخته نشده و بررسی نقش و میزان اثرگذاری این منابع بر روی سازمان های نوآور داخلی در کشور مورد توجه واقع نشده است. هدف اصلی این تحقیق رسیدن به این موضوع است که منابع دانش موجود در نظام ملی نوآوری، اثر مثبتی بر قابلیت های نوآورانه تکنولوژیکی سازمان دارد. همچنین در این تحقیق رابطه میان قابلیت های نوآورانه تکنولوژیکی سازمان و عملکرد نوآورانه آن بررسی شده است. در این راستا با استفاده از داده های گردآوری شده از 238 شرکت مستقر در پارک های علم و فناوری کشور به بررسی تأثیر منابع نوآوری موجود در نظام نوآوری بر عملکرد سازمان از طریق نقش میانجی قابلیت های تکنولوژیکی نوآورانه پرداخته شده است. نتایج حاصل از آزمون فرضیات تأثیر مثبت دانش خارجی بر قابلیت های تکنولوژیکی نوآورانه را تأیید کرد ولی رابطه معناداری را میان همکاری با سازمان های خارجی و تمام ابعاد قابلیت ها نشان نداد. همچنین از میان هفت بعد قابلیت های تکنولوژیکی نوآورانه تنها قابلیت r&d و قابلیت سازماندهی دارای تأثیر مثبت بر عملکرد نوآورانه سازمان بودند.