گنبد تاباخ داغی بین طولهای جغرافیایی23 °45و 26 °45 شرقی و عرض های جغرافیایی11°38 و 13°38 شمالی در شمال غرب ایران(آذربایجان)، واقع در شمال گسل تبریز و در غرب گسل تسوج واقع شده است. این توده نهشته های سازند قرمز فوقانی و نیز مجموعه آتشفشانی پتاسیک و اولتراپتاسیک غرب و جنوب غرب مرند را قطع کرده است. این توده لوکوکرات، و دارای کانی هایی چون پلاژیوکلاز، هورنبلند، بیوتیت، آپاتیت، اسفن، زیرکن، فلدسپارپتاسیم و کوارتز می باشد. بافت های این سنگها پورفیریک، میکرولیتیک پورفیری، غربالی و گلومروپورفیریک می باشد و بطوریکه درشت بلورهای پلاژیوکلاز، بیوتیت و هورنبلند در زمینه ای از شیشه و میکرولیت قرار گرفته اند. در میان فنوکریست ها پلاژیوکلاز و هورنبلند بیشترین فراوانی را دارا می باشند. ترکیب پلاژیوکلازها ازآندزین تا آلبیت تغییر می کند. آمفیبولهای منطقه همگی از نوع کلسیک هستند. میکاها از نوع فلوگوپیت و بیوتیت منیزیم دار می باشد. ترکیب سنگ شناسی گنبد تاباخ داغی، داسیت و آندزیت می باشد. بررسی های ژئوشیمیایی نشان می دهد که توده نفوذی تاباخ داغی ماهیت متاآلومینوس دارد. در دیاگرام های عنکبوتی برای نمونه ها آنومالی جزئی منفی eu مشاهده می شود که این مقدار، eu/eu* برابر با 95/0می باشد. نمونه های منطقه مورد بحث در دیاگرام y در مقابل sr/y در محدوده آداکیت ها قرار می گیرند. سنگ منشأ ماگمای پدیدآورنده آداکیت ها از منشأ سنگهای دگرگونی گارنت آمفیبولیتی و از محل پوسته تحتانی در نظر گرفته می شود. منشأ احتمالی برای سنگهای آداکیتی دم تاباخ داغی، از منشأ پوسته قاره ای پایینی ضخیم شده است و احتمال ذوب بخشی پوسته اقیانوسی کم اهمیت تر است. گسله های تبریز و تسوج نقش مهمی را در جایگیری توده تاباخ داغی بازی کرده اند. محیط زمین ساختی این سنگها در محدوده کمان های ماگمایی پس برخوردی و کمان های حاشیه قاره ای فعال قرار می گیرد.