شعر هر شاعری، آینه تمام نمای زندگی اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و هنری جامعه ای است که در آن زندگی می کند. بر این اساس و در دنیای معاصر، عده ای از شاعران بر این باورند که قالب ها و زبان شعر کلاسیک برای بیان این شرایط و محیط، قاصر است؛ از این رو هر کدام به شیوه ای سعی در به روز رسانی شعر خود متناسب با زمان و مکان زیستگاه خویش دارند؛ و این آغاز قدم نهادن در وادی نوآوری ست. شیوه های نوآوری در میان شاعران مختلف متفاوت است؛ بعضی تنها مفاهیم امروزی و کلمات جدید را در شعر خویش وارد می کنند و این شیوه را نوآوری در شعر معاصر می دانند؛ شبیه آنچه محمدتقی بهار به آن معتقد بود؛ عده ای دیگر با روی آوردن به قالب های شعری جدید سعی در تغییر سبک خویش دارند و خود را از پیروان نیما در این حیطه می دانند؛ و عده ای چون محمدعلی بهمنی نه از سنت کهن ادبی بریده اند و نه لزوم تجدد ادبی را منکر شده اند؛ اینان شیوه ای میانه در پیش گرفته اند. محمد علی بهمنی یکی از نام آشناترین شاعران معاصر است که در عرصه ی نوآوری قدم نهاده است؛ هرچند قالب غزل کلاسیک را گاهی برای بیان مقصود برمی گزیند، اما دیگر قالب های شعری او نیز تلفیقی از قالب سنتی با مضامین و مفاهیم امروزی است که سبب شده از وی به عنوان شاعری نوکلاسیک یاد شود. در این پژوهش به بررسی حوزه های نوآوری در اشعار محمدعلی بهمنی در حوزه های زبانی، تخیّل، موسیقی، عواطف و ساختار و محتوا می پردازیم می پردازیم تحت عنوان بررسی حوزه های نوآوری در اشعار محمدعلی بهمنی. مبنای کار ما در تقسیم بندی و تحلیل، بررسی میزان استفاده این شاعر از کلمات جدید، واژه سازی ها، عامیانه ها؛ تشبیه، استعاره، کنایه ، موسیقی بیرونی، درونی، کناری، عواطف، ساختار، مضامین و محتوای اشعار ایشان خواهد بود.