اگزوپلی ساکارید موکوئیدی (آلژینات) یک فاکتور کلیدی در پاتوژنز عفونت های مزمن سودوموناس آئروژینوزا از جمله سیستیک فیبروزیس است. آلژینات بدلیل ماهیت ضد فاگوسیتوزی با پاکسازی سودوموناس آئروژینوزا تداخل می کند. همچنین به عنوان یک ادهزین برای سویه های موکوئیدی عمل می کند. ایمونوژنیسیته آلژینات بدلیل ماهیت « غیر وابسته به سلول t » در انسان متوسط است. این باکتری همچنین دارای یک فلاژل قطبی ست که از واحد های فلاژلین ساخته می شود. فلاژل به عنوان یک ایمونوژن قوی، نقش مهمی در حرکت، کموتاکسی و استقرار سودوموناس آئروژینوزا در فاز حاد عفونت ها دارد. یافته های اخیر به نقش فلاژلین در شناسایی باکتری ها بوسیله میزبان و القاء پاسخ های ایمنی ذاتی بواسطه toll-like receptor-5 تاکید دارند. در این مطالعه ژن فلاژلین (flic) از سویه m 8821 با pcr تکثیر و در وکتور بیانی pet-28a کلون شد. فلاژلین نوترکیب در e.coli bl-21(de3) plyss به شکل تجمعات انکلوژن بادی بیان گردید. انکلوژن بادی ها در گوانیدین هیدروکلراید حل و با استفاده از رزین نیکل تخلیص و فولدینگ مجدد پیدا کردند. در یک تلاش برای ارزیابی اینکه آیا کونژوگاسیون آلژینات به یک پروتئین حامل می تواند ایمونوژنیسیته آن را ارتقاء بخشد، پلی مرهای با وزن مولکولی بالای آن به کمک 1- اتیل -3- ( 3- دی متیل آمینوپروپیل)-کربودی ایمید هیدروکلراید (edac) به عنوان پیوند دهنده و آدیپیک اسید دی هیدرازید به عنوان فاصله انداز به فلاژلین نوترکیب متصل شد. در مقایسه با مخلوط آلژینات/ فلاژلین، تزریق کونژوگه به موش های balb/c سطح igg علیه آلژینات را 1/7 برابر افزایش داد. هر چند ایمونیزاسیون با آلژینات طبیعی در تولید آنتی بادی های اپسونیک ناکارآمد بود اما سرم حاصل از موش های ایمن با کونژوگه، جذب و مرگ اپسونیک سویه موکوئیدی m 8821 را 29/4 % نسبت به مخلوط آلژینات/ فلاژلین ارتقاء بخشید. موش های ایمن با کونژوگه در چالش داخل صفاقی با دوز کشنده سویه موکوئیدی هترولوگ نسبت به گروه شاهد 57/14 % افزایش بقا داشتند.