به منظور ارتقای پارامترهای کلیدی واحد تبدیل کاتالیستی پالایشگاه شیراز ( افزایش عدد اکتان محصول این واحد، بالا بردن بازده فرایند، افزایش هیدروژن تولیدی و بالا بردن خلوص هیدروژن تولیدی )، در این پایان نامه یک طرح جدید برای راکتورهای واحد تبدیل پالایشگاه شیراز ارائه شد. با بررسی های انجام شده بر روی فرایند احیای متناوب مشخص گردید که این فرایند،دارای نقاط ضعف های بزرگی است. به دلیل فشار بالای سیستم، که این فشار به منظور جلوگیری از تشکیل زیاد کک اعمال می شود، عدد اکتان در طی فرایند مقدار مطلوبی را نخواهد داشت و حتی در کمتر از 250 روز به زیر 95 کاهش پیدا می کند و از حداقل عدد اکتان بنزین سوپر در استانداردهای بین المللی نیز کمتر است. از طرفی به دلیل اینکه سیستم احیای متناوب مستلزم فرایند در فشار بالا می باشد، در جهت جبران فعالیت کاتالیست مجبور به بالا بردن متوسط وزنی دمای ورودی راکتورها در سیستم می باشد که این امر موجب کاهش زیاد بازده، در طی دوره می گردید. در روش احیای متناوب تا زمانیکه کاتالیست از نظر اقتصادی بازدهی و کارائی لازم را دارد مورد استفاده قرار می گیرد و در صورت عدم بازدهی، واحد به مدت 1 ماه بسته شده و بوسیله احیا و جوان سازی، فعالیت و شرایط کاتالیست را بحالت اول بر می گردانند و مجدداً واحد مورد استفاده قرار می گیرد. اما در طی مدتی که واحد از سرویس خارج می باشد و کاتالیست در حال احیا است از لحاظ اقتصادی به پالایشگاه به سبب از سرویس خارج بودن فرایند، لطمه وارد می شود.بدلیل همین مشکلات که بطور کلی ناشی از عملیات در فشار بالا و دمای بالا بود، در فرایند تبدیل کاتالیستی با احیای متناوب، علاوه بر کاهش عدد اکتان و بازده فرایند، با کاهش مقدار هیدروژن تولیدی و پایین بودن در صد خلوص آن نیز روبرو می شوند. با اضافه نمودن راکتور چهارم به فرایند تبدیل کاتالیستی پالایشگاه شیراز، اثر تغییر روش احیای فرایند از احیای متناوب به احیای نوبتی راکتور ها بررسی گردید. نتایج بدست آمده نشان دهنده افزایش ترکیبات آروماتیک و هیدروژن تولیدی در محصول خروجی از راکتور ها می باشد و به سبب تسهیلاتی که در فرایند احیای نوبتی وجود دارد خلوص هیدروژن تولیدی و بازده فرایند نیز افزایش پیدا خواهد کرد.