تربیت به طور عام و تربیت دینی به طور خاص در هر نظام آموزش و پرورش، متأثر از دیدگاه هاست، پژوهش و نقادی این دیدگاه ها و پیش فرض های حاکم بر آنها، می تواند نظام های تربیتی را از آسیب نگه دارد. پرداختن به هویت تربیت دینی و جایگاه تجربه دینی در این حوزه با تأمل در جریانات اسلامی یک امر ضروری است. هدف از این پژوهش تبیین تربیت دینی بر اساس رویکرد تجربه دینی و نقدو بازسازی آن بر اساس آموزه های اسلامیاست. در همین راستا با استفاده از روش تحلیلی و استنتاجی الگوی فرانکنا به استنتاج چیستی و چگونگی اهداف و اصول تربیت دینی این رویکرد پرداخته شده است. یافته های تحقیق حاکی از این است که تربیت دینی به طور عمده از طریق شکل گیری تجربه دینی و تکوین جنبه احساسی مذکور از طریق انجام آداب ومناسک دینی مربوطه تحقق پیدا می کند. نقد انجام شده نشان می دهد کهرویکرد تجربه دینی به تقدم احساسات وعواطف دینی نسبت به شناخت در شکل گیری ایمان و به تبع آن در تربیت دینی توجه می کنند در واقع برای شناخت نسبت ثانوی قائلند. در حالیکه درتربیت دینی مبتنی بر رویکرد تجربه دینی متناظر با آموزه های اسلامی در واقع همان تربیت معنوی است که با توجه به سه عنصر شناختی، عاطفی و ارادی صورت می گیرد و این ابعاد نسبت به تقدم زمانی ندارند.