میراث تاریخی هر جامعه نشان از هویت افراد آن جامعه دارد. بافت های کهن شهری به مثابه گنجینه هایی از میراث فرهنگی کشورمان محسوب می شوند و دارای ارزش های بیشماری می باشند. حفظ و نگهداری این میراث باارزش به شکلی که به بتواند نیازهای شهروند امروزی را برطرف کند قسمتی از وظیفه مسئولین و متخصصین می باشد. تاریخ نشان داده که اقدامات و تصمیم گیری های اشتباه و نابجا منجر به از بین رفتن قسمت زیادی از این سرمایه های ملی شده است. لذا مداخله در این بافت ها نیازمند حساسیت و توجه بسیاری است. پایان نامه پیش رو تلاشی در جهت حل معضلات موجود در مراکز کهن شهرهای ایران می باشد. این مراکز که روزگاری کل شهر محسوب می شدند، منطبق با نیازها و فرهنگ نیاکان ما شکل گرفته اند و حاوی ارزش های کالبدی بسیاری می یاشند. بسیاری از این بافت ها امروزه به علت تغییر شیوه معیشت ساکنین و عدم انطباق کالبد و عملکردشان متروک شده و مورد بی مهری قرار گرفته اند و مشکلات اجتماعی، اقتصادی ، کالبدی و عملکردی بسیاری گریبانگیر این مناطق شهری شده است.بافت کهن شهر تهران یکی از این بافت هاست که در اینجا مورد بررسی قرار گرفته است . لذا در راستای حفظ و نگهداری میراث باارزش کالبدی و ایجاد یک مرکز سرزنده با مقیاس شهری از طریق فرآیند طراحی شهری قسمتی از بافت کهن این شهر باز طراحی شده است. در این مطالعه رویکرد باز آفرینی شهری که یکی از جدیدترین و کارآمدترین رویکردهای مطروح در فرآیند مرمت شهری در جهان می باشد مورد استفاده قرار گرفته است. امید است که حاصل این پژوهش راهکارهای مناسبی در جهت بازآفرینی بافت های تاریخی و خلق فضاهای سرزنده شهری بدست دهد.