باکتری لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس یکی از مفیدترین گونه های لاکتوباسیلوس می باشد که به عنوان یک میکرواورگانیسم پروبیوتیک در محصولات لبنی مانند ماست، شیر و بخش هایی از دستگاه گوارش پستانداران نظیر روده انسان دیده می شود. این باکتری گرم مثبت و کاتالاز منفی بوده و بهترین رشد را در دمای °c37 به مدت 72 ساعت در شرایط میکروآئروفیل دارد. باکتری مزبور از جمله باکتری های هموفرمنتاتیو بوده و قادر به تخمیر قندهایی همانند گلوکز، فروکتوز، مانوز، گالاکتوز و غیره می باشد. در این تحقیق سویه های بومی لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس از 20 نمونه از ماست های منطقه شهر بابک کرمان جداسازی گردید. به منظور شناسایی این باکتری از روشهای غیر ملکولی شامل بررسی رشد در دماهای مختلف، بررسی حساسیت یا مقاومت به دیسک های آنتی بیوتیک و بررسی رفتارهای رشدی نسبت به تخمیر قندها، به همراه دو روش ملکولی تکثیر توالی جزئی ژن16s rrna و شناسایی به کمک روش pcr-rflp استفاده گردید. با استفاده از این آزمایشات 12 جدایه لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس خالص سازی گردید که نتایج بدست آمده از آنها با خصوصیات ذکر شده در کتاب باکتری شناسی سیستماتیک روشهای برگی و نمونه شاهد مثبت مطابقت داشت. این اولین گزارش کشوری از جداسازی جدایه های لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس از ماست های بومی شهر بابک کرمان می باشد.

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف بره موم و پیکولینات کروم تحت شرایط تنش گرمایی بر عملکرد و پاسخ ایمنی جوجه های گوشتی انجام گرفت. تیمارها شامل سطوح مختلف بره موم (500 ، 1000 و1500 میلی گرم در کیلو گرم ) و پیکولینات کروم (500 ، 1000 و1500 میکرو گرم در کیلو گرم) و یک گروه شاهد بودند که برروی 280 قطعه جوجه خروس گوشتی سویه راس(308) از سن 1 تا 42 روزگی تحت شرایط تنش گرمایی (34±2) به مدت 5 ساعت از شبانه روز بر اساس طرح آماری کاملاً تصادفی با 7 تیمار و 4 تکرار و 10 قطعه در هر تکرار انجام گرفت. در کل دوره پرورش مصرف خوراک، مقدار اضافه وزن، ضریب تبدیل غذایی و تعدادی از پارامترهای لاشه ( وزن لاشه، غده بورس فابریسیوس، وزن سنگدان، وزن سینه، ایلئوم تحتانی و طول استخوان درشت نی) با افزایش سطوح مختلف بره موم و کروم افزایش معنی داری یافتند(05/0>p). به طوری که مصرف خوراک با افزایش سطوح مختلف بره موم و کروم افزایش یافت،اما مصرف خوراک جوجه ها در تمامی تیمارها نسبت به گروه شاهد اختلاف معنی داری نداشتند به جز تیمار1500 میلی گرم در کیلو گرم بره موم که مصرف خوراک جوجه ها به طور معنی داری نسبت به گروه شاهد و بقیه تیمارها افزایش یافت (01/0>p). همچنین مقدار اضافه وزن نیز با افزایش سطوح مختلف بره موم وکروم به طور معنی داری افزایش یافت. به طوری که مقدار اضافه وزن جوجه های تغذیه شده با سطح 1500 میلی گرم در کیلوگرم بره موم, به طور معنی داری نسبت به گروه شاهد و بقیه تیمارها بیشتر بود (01/0>p). همچنین ضریب تبدیل در تمامی تیمارها به طور معنی داری از گروه شاهد کمتر بود (01/0 > p). وزن بورس به گونه ای بود که همه گروه ها نسبت به گروه شاهد بیشترین وزن بورس را داشتند(05/0> p). به طور کلی نتا یج این تحقیق نشان داد که سطوح بالای کروم و بره موم باعث بهبود عملکرد رشد و سیستم ایمنی در شرایط تنش گرمایی می شود.

اثر درجه حرارت نگهداری در دماهای 2، 5، 8 و20 درجه سانتی گراد برروی زنده مانی و قابلیت زیست پروبیوتیک مورد نظر (لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس) در ماست اسیدوفیلوس مورد مطالعه قرار گرفت. این مطالعه در طول 20 روز دوره نگهداری برای شناسایی بهترین درجه حرارت ذخیره سازی انجام شد. همچنین تعیین زنده مانی لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس به عنوان میکرو ارگانیسم پروبیوتیک استفاده شده در فواصل 5 روز در طول دوره نگهداری صورت گرفت.در تحقیقات مرتضویان 2006 به علت استفاده از کشت مخلوط aby و حضور باکتری های سنتی ماست و رقابت بین باکتری های سنتی ماست و ل. اسیدوفیلوس بیشترین مقدار قابلیت زیستی در دمای 2 به دست آمد که به دلیل کاهش فعالیت ل. بولگاریکوس در دماهای پایین 2 و 5 می باشد (مرتضویان و احسانی، 2006). حال آنکه در پژوهش صورت گرفته بدون حضور باکتری های سنتی ماست بیشترین قابلیت زیستی در دمای 8 به دست آمده است. به علت حضور نداشتن سایر باکتری ها و همچنین پرتوقع بودن ل. اسیدوفیلوس از لحاظ تغذیه ای در روز های اولیه دوره نگهداری مقدار باکتری به علت کم بودن مواد محرک رشد از قبیل پپتید ها و اسیدهای آمین آزاد در ماست که از شکستن پروتئین شیر توسط ل. اسیدوفیلوس ماست ایجاد شده، کم بوده است. با گذشت زمان و افزایش مواد مورد نیاز تغذیه ای مقدار باکتری در ماست افزایش یافت که بیشترین تعداد باکتری در روز 15 آزمایش مشاهده گردید. از سوی دیگر، به طور کلی افزایش درجه حرارت ذخیره سازی منجر به افزایش فعالیت سوخت و ساز سلول های باکتریایی می شود. در نتیجه باعث افزایش در میزان مرگ و میر خواهد شد که این موضوع به خوبی در نتایج دمای 2 به صورت معنی داری (p<0/01) مشاهده شد. با افزایش مدت زمان نگهداری باکتری ل. اسیدوفیلوس انطباق بیشتری با محیط ماست و شرایط اسیدی آن ایجاد می کند وبه همین دلیل بعد از 15 روز نگهداری بیشترین درصد زنده مانی ل. اسیدوفیلوس در دمای 8 در مقایسه با سه دمای دیگر تشخیص داده شد. بعد از 20 روز نگهداری بالاترین، حد متوسط و پایین ترین درصد زنده مانی به ترتیب در دماهای 8، 2، 5 و20 درجه سانتی گراد به دست آمد

به منظور بررسی تاثیر استفاده ازعلوفه روناس بر تخمیر، سوخت و ساز نیتروژن و سنتز پروتئین میکروبی در شکمبه ، از چهار راس گوسفند نر نژاد کرمانی در قالب طرح مربع لاتین 4*4 با چهار دوره 21 روزه استفاده شد. در این آزمایش، علوفه روناس در 4 سطح صفر، 10، 20 و 30 درصد در جیره استفاده شد. افزایش سطوح علوفه روناس در جیره کاملا مخلوط شده به طور معنی داری باعث کاهش غلظت آمونیاک شکمبه شد (05/0>p)، اما اثری بر ماده خشک مصرفی، قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی، پروتئین، ndf، adf و تغییرات وزن حیوانات آزمایشی نداشت. در این آزمایش استفاده از علوفه روناس به طور معنی داری تعداد پروتوزوآی شکمبه را افزایش داد (05/0>p)، اما اثری بر ph مایع شکمبه نداشت. علاوه بر این استفاده از علوفه روناس در جیره، تری گلیسرید و نیتروژن اوره ای خون (05/0>p) را به طور معنی دار کاهش داد.

با توجه به اینکه اکسیداسیون لیپیدها و آلودگی میکروبی در کارخانجات لبنی بصورت یک معضل جدی محسوب می شود. هدف از انجام این تحقیق استفاده از ماده طبیعی فنیل اتیل الکل (اسانس گل محمدی) در خامه جهت ممانعت از رشد میکروبی و اکسیداسیون لیپیدهاست.

این مطالعه بررسی وجود آنتی بیوتیک در شیرهای دامداری ها و شیرهای فله ای شهرستان کرمان به روش تست کوپن می باشد که می توان با بهره گیری از نتایج به دست آمده در جهت استفاده هدفمند و اصولی از آنتی بیوتیک ها در دامداری ها برنامه ریزی نمود. همچنین برای رفع آلودگی دارویی در لبنیات جهت سلامت مصرف کننده ضروری می باشد. فرضیات این تحقیق عبارتند از: شیر های دامداری های تحویلی به کارخانه آلوده به آنتی بیوتیک نمی باشند. شیر های فله ای سطح شهر آلوده به آنتی بیوتیک می باشند. اختلاف معنی داری بین میزان آنتی بیوتیک شیرهای تحویلی و شیرهای فله ای وجود دارد. اختلاف معنی داری بین میزان آنتی بیوتیک در فصل تابستان و پاییز وجود دارد.

وابستگی کشورهای پیشرفته به نفت و وقوع بحرانهای نفتی در دهه 1970 به علت فزونی مصرف بر تولید و افزایش فوق العاده قیمت نفت کشورهای صنعتی را بر آن داشته که با مساله انرژی برخورد متفاوتی کنند. در حال حاظر اتانول می تواند به عنوان یک منبع قابل اعتماد سوخت مطرح باشد. اتانول در هر کشوری با توجه به منابع آن کشور قابل تولید است مثلاً در ایران از ملاس در آمریکا از ذرت در اروپا از سیب زمینی و غیره.... اتانول بدست می آورند. در فرآیند تخمیر الکل علاوه بر بهینه سازی محیط کشت و همچنین پارامترهای موثر بر تخمیر الکلی باید به میکروارگانیسم، تبدیل کننده قند به الکل نیز توجه کرد. بطوری که از طریق مهندسی ژنتیک می توان اقدام به دستکاری ژنتیکی میکروارگانیسم کرد تا از این طریق میزان تولید الکل را بهینه کنیم. در طول تخمیر مقدار زیادی هگزوز ( l/ g160 -300 ) از جمله گلوکز و فروکتوز به نسبت مساوی تبدیل به الکل ودی اکسید کربن می شوند. ساکارومایسس سرویزیه دارای 20 ژن انتقال دهنده هگزوز ( hxt) می باشند که انتقال هگزوزهایی مانند گلوکز، فروکتوز و مانوز را از طریق انتشار تسهیل شده بر عهده دارند که با بیان این ژن ها می توان میزان تولید الکل را طی فرآیند تخمیر توسط ساکارومایسس سرویزیه افزایش داد. خانواده انتقال دهنده هگزوز در مخمر شامل پروتئین های ,gal2p ,hxt1p-hxt17p snf3pو rgt2pمی باشند. snf3p و rgt2p پروتئین های همولوگ هستند که بعنوان دریافت کننده ( حسگر ) هگزوز خارج سلولی عمل کرده و سیگنال درون سلولی را جهت تحریک بیان ژنهایhxt ایجاد می کنند. هر دو این ژنها در سطوح خیلی کمی بیان می شوند و به عنوان حسگر گلوکز با میل ترکیبی پایین عمل می کنند. الگوی بیان این ژنها به شدت تابع ویژگی های کینتیک انتقال دهنده ها می باشد. بطوریکه hxt1p در شروع تخمیر بیان شده و در طی فرآیند تخمیر نقشی ندارد. حمل کننده hxt3p در سرتاسر طول تخمیر فعال بوده و حداکثر بیان را در هنگام توقف رشد نشان می دهند و hxt6p وhxt7p حمل کننده های با میل ترکیبی بالا هستند که میزان بیان شبیه به هم دارند. که این حمل کننده ها در فاز سکون رشد مخمر، بیانشان تحریک شده و در طی این فاز بیان ثابتی دارند. پایداری بیان بیشتر این ژنها حتی در کمبود نیتروژن نیز بالا است. انتقال دهنده hxt2p به طور موقتی در طول فاز تاخیر بیان شده و حداکثر بیان را در آغاز تخمیر نشان می دهند. هدف از این مطالعه بررسی میزان تولید الکل از طریق بیان بیشتر ژنهای hxt میباشد. چون در غلظت کم گلوکز، مخمر دچار گرسنگی شده و بهره دهی به شدت کم می شود و با افزایش بیان ژنهای hxt می توان میزان تولید الکل را بهینه کرد. در این تحقیق پس از تهیه پرایمرهای اختصاصی قطعه ای از ژن مورد نظر با روش pcr تکثیر یافت و با استفاده از ژل آگاروز محصول pcr را الکتروفروز کرده و اندازه ژن تکثیر شده را با استفاده از نشانگر تعیین کردیم. محصولpcr را با استفاده از کیت تجاری خالص سازی کرده و سپس به کمک آنزیم t4 dna ligase محصولpcr را به داخل وکتور ptz57r/t درج کردیم. پس از انتقال ptz57r/thxt2 به درون باکتری حد واسط استرین dh5α اشیرشیاکلی ، پلاسمید نوترکیب با روش هضم آنزیمی و نرم افزاری مورد ارزیابی قرار گرفت. ژن hxt2 به طول 1621 جفت باز، با توالی صحیح کلون گردید. هضم آنزیمی با موفقیت انجام شد. بدین ترتیب که ژنhxt2 به طور کامل از پلاسمید جدا گردید. نتایج نشان داد که وکتور ptz57r/t و استرین dh5? اشیرشیاکلی بکار رفته در این تحقیق برای نگهداری ژن hxt2 مناسب می باشد. بررسی نرم افزاری حاکی از آن بود که این ژن پروتئینی به وزن مولکولی 59/840کیلو دالتون را کد کرده و دارای 541 اسید آمینه و نقطه ایزوالکتریک 8/3 می باشد. در این مطالعه ژن hxt2 از طریق بهینه سازی pcr از سویه ساکارومایسس سرویزیه ایرانی جدا و در یک میزبان پروکاریوتیک کلون کردیم. این اولین گزارش از جداسازی و کلونینگ این ژن از طریق مهندسی ژنتیک درایران است که می تواند برای کلونینگ در وکتور بیانی به منظور افزایش راندمان تولید الکل طی فرآیند تخمیر الکلی به کار برده شود.