بیماری دیابت یکی از مشکلات عمده بهداشت جهانی است و حداقل 200میلیون نفر در سرتاسر جهان مبتلا به این بیماری می باشند. دیابت نوع 1 وابسته به سیستم ایمنی و تخریب سلول های بتا ترشح کننده انسولین می باشد. استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی با توجه به خصوصیت تمایز آنها به بافت اندودرمی و تولید سلول های انسولین ساز یک رویکرد جدید در درمان بیماری دیابت نوع 1 می باشد. در این مطالعه سلول های بنیادی مزانشیمی از نمونه مغز استخوان انسانی با روش فایکول- گرادیانت جدا سازی شد و پس از تایید مارکرهای سطحی آنها به وسیله فلوسیتومتری قدرت تمایزی آنها به رده استئوبلاستی و آدیپوسیتی با پروتوکل دکزامتازون بررسی گردید و رنگ آمیزی اختصاص چربی و استخوان انجام شد. سپس وکتورpdx-1 ex-m0942-lv105 به همراه وکتور های pspax و pmd2 جداگانه در باکتری dh5-? کلون شده بودند در محیط کشت باکتری کشت داده شده و استخراج پلاسمید انجام شد. پس از تولید ویروس لنتی ویروسی با سلول های هک-293 ترانسداکشن سلول های مزانشیمی انجام شد. در روزهای 7 و 14 و 21 سلول های ترانسداکت شده از نظر مورفولوژی، رنگ آمیزی ایمنوسیتوشیمی و بیان ژن های انسولین و pdx-1 و درصد زنده ماندن سلول های ترانسداکت شده مورد بررسی قرار گرفتند. سلول ها در روز 14 تمایز از نظر تست پاسخ به گلوکز و ترشح انسولین و پپتید–c مورد بررسی قرار گرفتند. تغییرات مورفولوژی سلول های تمایزی از روز 4 تمایز از حالت دوکی به حالت سنگفرشی و سپس به حالت کروی و خوشه ای قابل مشاهده بود. رنگ آمیزی ایمنوسیتوشیمی در روز 14 نشاان از بیان پروتیین های انسولین و pdx-1 را دارد. بررسی بیان ژن های انسولین و pdx-1 افزایش معنی دار در بیان ژن های مذکورp<0.05 را نشان داد. اندازه گیری انسولین و پپتید –c ترشحی نشان دهنده پاسخ سلول های تمایز یافته به غلظتهای متفاوت گلوکز بود (p<0.05)