در تمام جوامع بشری، جهت اجرا و اقامه ی ایدئولوژی که مبتنی بر جهان بینی آن جوامع است، نیاز به حکومت احساس شده است. دین اسلام نیز از این قاعده مستثنی نیست؛ به ویژه که مبنای این دین بر گسترش جهانی آن در قالب اعتقادات و عملیات می باشد. بنیان گذار این دین، ذات ربوبی «الله»است و اوست که حکومت و حاکمیت از آن اوست. ذات مقدس اله مسئولیت اجرایی این دین را به رسولش و سپس به ائمه-علیهم السلام- واگذار کرده است. ائمه نیز با نصب خود و با اذن خداوند متعال به ولی فقیه، مشروعیت، قدرت تصرف و مسئولیت های حکومتی پس از خود را به ولی فقیه ارجاع داده اند. چون ولی فقیه ادامه ی ولایت رسول خدا و ائمه-علیهم السلام- است، محدوده ی جریان ولایت او به همان میزانی است که آن بزرگواران دارا بوده اند.به همین دلیل ولایت او بر همه ی مردمانی که مورّثان آن ها ولایت داشته اند جاری می باشد. لذا نظریه انتخاب با این مبنا سازگار نیست. عملکرد ائمه-علیهم السلام- نیز در تشکیلات مخفی و سری و هدایت این جریان مخفی برای دست یابی به حکومت و در پی آن، حکومت در تمام ممالک اسلامی-چنان که از استدلال یکی از ائمه برداشت شد- در جهت اظهار دین خدا در تمام جوامع بشری بوده است. لذا ولی فقیه نیز به تأسی از ائمه بزرگوار اسلام، می بایست همان طریق را دنبال و در جهت برپایی آن اقدام نماید.