مطالعه ی حاضر با هدف بررسی نقش تعاونی های کشاورزی بر توانمندسازی اقتصادی- اجتماعی زنان روستایی، انجام پذیرفته است. جامعه ی آماری این تحقیق، زنان عضو تعاونی های کشاورزی استان تهران، با تعداد 150 نفر بودند و بر اساس جدول مورگان، 108 نفر از آن ها از طریق نمونه گیری تصادفی طبقه ای، انتخاب شدند که جهت تأمین دقت بیشتر، در نهایت 118 پرسش نامه جمع آوری گردید. ابزار اصلی تحقیق، پرسشنامه ای بود که از دو بخش ویژگی های فردی و توانمندی اجتماعی- اقتصادی، تشکیل می شد. روایی پرسش نامه ی مذکور، به تأیید گروهی از اساتید گروه ترویج و آموزش دانشگاه تربیت مدرس و کارشناسان وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی رسید. همچنین به منظور تعیین پایایی آن، از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد که مقدار 78/0 را نشان داد. نتایج تحلیل داده ها، بیانگر آن بود که بین میزان توانمندی اقتصادی و اجتماعی افراد، در زمان قبل و پس از عضویت، تفاوت معناداری وجود داشت؛ به طوری که، پس از عضویت میزان توانمندی اعضا، افزایش یافته بود. همچنین، بین توانمندی اقتصادی و اجتماعی زنان عضو تعاونی و زنان غیر عضو، تفاوت معناداری مشاهده شد. در معادله ی رگرسیونی نیز، متغیرهای سابقه ی عضویت در تعاونی، درآمد، تحصیلات، مالکیت زمین، توانستند 2/34 درصد از تغییرات متغیر وابسته، یعنی توانمندی اجتماعی را تبیین کنند. در نهایت، متغیرهای تحصیلات، درآمد و مالکیت زمین نیز، به طور تعاملی، 2/26 درصد از واریانس کل توانمندی اقتصادی را تبیین نمودند.